نعره

نعره: همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
ژغار žeqār ( سغدی: žqār )
فوژان fužān، فریاد faryād، بانگ bāng، دهاژ dahāž، دهاز dahāz، زهاز zahāz، ویله vile، هرین horin، چاو cāv ( دری )

غَو یا غِو

نعره زدن ( roar ) : اندر زبان پهلوی برابرش هست= ( γarr�nidan ) :غَرّآنیدن.
غَرّآنید، غَرّآنیده، غَرّآن، نام پویه اش هست:غَرّآنش=غرّآنیشن.
ویله، دَهاز ( لغت فرس ) ، بانگ، افغان، فریاد، زَهاز ( برهان ) ،
فردوسی:
چو رعد خروشان یکی ویله کرد
تو گفتی بلرزید دشت نبرد.

عربده. یا اربده؟؟اگر کلمه ایی عربی نیست. ولی با حروف مخصوص عربی ( ح. ع. ث. ص. ض. ذ. ط. ظ ) نوشته شده است. یعنی آن کلمه تورکی است. برای رد گم کنی با حروف مخصوص عربی نوشته شده است. کلماتی که اولشان. و یا آخرشان ار ( قهرمان ) دارنند. مثل ارسلان. سالار. تالار. ارطغرل. ارسطو

فریاد، داد، هوار، صدای حیوانات وحشی

معرب از ناره

صدای بلند

صیحه