نظریه میدان واحد

دانشنامه آزاد فارسی

نظریۀ میدان واحد (unified field theory)
در فیزیک، نظریه ای که در آن تلاش می شود نیروهای بنیادی۱ چهارگانه (هسته ای قوی، هسته ای ضعیف، الکترومغناطیسی، و گرانشی) به صورت نیروی منفرد وحدت یافته ای توضیح داده شود (← فیزیک_ذرات). تحقیق دربارۀ این موضوع را آلبرت اینشتین آغاز کرد و در ۱۹۷۱، نظریه ای که فیزیک دانان امریکایی، استیون واینبرگو شلدون گلاشو، و فیزیک دان پاکستانی، محمد عبدالسلام، و دیگران وضع کردند، ارتباط بین نیروهای الکترومغناطیسی و هسته ای ضعیف را نشان داد. در مرحلۀ بعدی این تحول، باید نظریه ای با نام نظریۀ وحدت بزرگوضع شود که نیروی هسته ای قوی را در نیروی الکترو ضعیف ادغام کند. در مرحلۀ نهایی این تحول نیز نیروی گرانش را باید در طرح وحدت بزرگ ادغام کرد. فعالیت هایی که در زمینۀ نظریۀ اَبَرریسمانصورت می گیرد، حکایت از آن دارد که این طرح ممکن است سرانجام به نظریۀ همه چیز یا وحدت بزرگ منجر شود.

پیشنهاد کاربران