نظریه میدان

میدان های اجتماعی محیط هایی هستند که در آن بین افراد و بین گروه ها، رقابت اتفاق می افتد. بازارها، رشته های دانشگاهی و سبک های موسیقی نمونه هایی از میدان های اجتماعی هستند.
میدان ها دارای جایگاه های مختلفی هستند که کنشگران اجتماعی آگاه می توانند تصاحب کنند. بازیکنان مسلط در این میدان که «متصدیان» نامیده می شوند، به طور کلی برای حفظ زمین به شکل فعلی رقابت سرمایه گذاری می کنند زیرا تغییر در قوانین رقابت سبب بی ثباتی جایگاه غالب آنها می شود.
ممکن است در میدان ها «مخالفانی» باشند و بخواهند میدان را تغییر دهند تا بتوانند با موفقیت با متصدیان کنونی رقابت کنند. تغییر چشمگیر در میدان های پایدار پیشین می تواند از هر یک از مدیران موفق یا نفوذ از سایر میدان ها یا از تغییر قوانین تحمیلی توسط دولت رخ دهد. به طور کلی، جایگاه های میدانی مختلف انگیزه های متفاوتی ایجاد می کند. جایگاه میدانی توسط افراد به شکل انگیزش تجربه می شود. تصدیق سهام این میدان و کسب منافع و سرمایه گذاری های تعیین شده توسط میدان را ایلوسیو می نامند. میدان های ناپایدار با تغییر سریع و اغلب با اشکال مخرب رقابت، مانند رقابت خالص بر سر قیمت ها تعریف می شوند که حاشیه سود را به سطوح غیرقابل دفاع پایین می برد؛ بنابراین، میدان ها باید با قوانینی تثبیت شوند تا اطمینان حاصل کنند که رقابت اشکال غیرمخرب دارد. میدان های پایدار بندرت به تنهایی پدیدار می شوند ولی باید توسط کارآفرینان ماهر ساخته شوند. حکومت اغلب در این فرایند نیز نقش دارد.
«میدان» ( به فرانسوی: champ ) یکی از مفاهیم اصلی است که توسط دانشمند علوم اجتماعی فرانسوی پیر بوردیو استفاده می شود. در صورت بندی او، میدان به محیطی گفته می شود که در آن کارگزاران انسانی و جایگاه اجتماعی آنها قرار دارد. جایگاه هر عامل خاص در میدان، نتیجه تعامل بین قوانین خاص میدان، عادت واره ها و سرمایه ( اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ) عامل است. میدان ها با یکدیگر تعامل دارند و سلسله مراتبی هستند: بیشتر آنها تابع میدان بزرگتر روابط قدرت و طبقه هستند.