نظریه معماری

نظریه معماری یا تئوری معماری کنش اندیشیدن، گفت وگو و نوشتن دربارهٔ معماری است. تئوری معماری در بیش تر مدارس معماری تدریس می شود و توسط معماران پیش رو جهان به کار گرفته می شود. برخی از اشکالی که تئوری معماری در بر می گیرد سخنرانی یا گفتگو، رساله یا کتاب و پروژه های کاغذی ( ساخته نشده ) یا ورودی های مسابقات طراحی معماری هستند. تئوری معماری اغلب آموزشی است، و نظریه پردازان تمایل دارند که به مدارس نزدیک باشند یا در مدارس معماری کار کنند. تئوری معماری از دوران باستان به اشکال مختلف وجود داشت، و همچنان که نشر بیش تر رایج شد، تئوری معماری غنای بیش تری یافت. کتاب ها، مجلات و ژورنال های دانشگاهی تعداد بی سابقه ای از آثار معماران و منتقدان را در قرن بیستم منتشر کردند. در نتیجه، سبک ها و جنبش ها یی شکل گرفتند و بسیار سریعتر از حالتهای ابتدای تاریخ از بین رفتند. انتظار می رود استفاده از اینترنت گفتمان معماری در قرن ۲۱ را پیش ببرد. [ نیازمند منبع]
اطلاعات یا شواهد اندکی در مورد تئوری معماری در دوران باستان، تا قرن اول پیش از میلاد، با کار ویتروویوس وجود دارد. با این وجود، این بدان معنا نیست که چنین آثاری وجود نداشته اند. بسیاری از آثار دوران باستان جان سالم به در نبردند.
در طول قرون وسطی، دانش معماری با رونویسی، به شکل شفاهی ( دهان به دهان ) و به لحاظ فنی در خانه استادکاران منتقل شد. [ ۱] با توجه به ماهیت دشوار رونویسی، نمونه های اندکی از تئوری معماری در این دوره زمانی نوشته شده است. اکثر آثار این دوره الهی، و رونویسی از کتاب مقدس بودند، بنابراین تئوری های معماری همچون یادداشت های بر روی ساختارهای موجود در کتاب مقدس بود. Liber de rebus in administratione sua gestis اثر ابوت سوژه، یک سند معماری بود که با معماری گوتیک پدیدار شد. نمونهٔ دیگر از مجموعه نقاشی های ویلار دو اونکور از حدود ۱۲۳۰ بود.
در دودمان سونگ چین، لی جی در ۱۱۰۳ یینگزائو فاشی را منتشر شد، یک رساله معماری بود که عناصر معماری چینی را تدوین کرد. [ ۲] [ ۳]
اولین کار بزرگ نظریه معماری این دوره متعلق به لئون باتیستا آلبرتی De Re Aedificatoria است، که ویتروویوس را در قلب اصلی ترین سنت تئوریک دوران مدرن قرار داد. از آلبرتی، معماری خوب از طریق مثلث ویتروویایی شناخته شده، که هدف آن را تعریف می کند. این سه گانه تمام اعتبارش را تا قرن نوزدهم را حفظ کرد. گذار عمده به قرن هفدهم و در نهایت دوره روشنگری از طریق تحقیقات پیشرفته ریاضی و نوری معمار برجسته و هندسه دان ژرار دوسارگ، با تأکید بر مطالعات او بر مقاطع مخروطی، پرسپکتیو و هندسه تصویری، اتفاق افتاد.