نظریه مدار کلیدزنی

نظریه مدارهای کلیدزنی ( انگلیسی: Switching circuit theory ) در ریاضیات به مطالعهٔ خواص شبکه هایی با کلیدهای ایده آل می پردازد. چنین شبکه هایی ممکن است که از منطق مدارهای ترکیبی_مدارهایی که حالت خروجی ان ها فقط تابعی از حالت ورودی ان ها می باشد. _و منطق مدارهای ترتیبی_حالت فعلی بستگی به حالت فعلی و حالت پیشین دارد. _بهره بگیرند. از این رو گفته می شود که مدارهای ترتیبی در واقع حافظه ای از حالات پیشین را در خود دارند. یکی از انواع مهم مدارهای ترتیبی ماشین حالات متناهی هستند. نظریه مدار کلیدزنی در طراحی سیستم های تلفن و کامپیوتر و سیستم های مشابه کاربرد دارد. این نظریه اساس ریاضیاتی و ابزارهایی برای طراحی سیستم های دیجیتالی ایجاد کرده که تقریباً در تمام سطوح تکنولوژی مدرن را تحت تأثیر خود قرار داده.
در سال های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۶، آکیرا ناکاشیما _مهندس شرکت ان ایی سی _ یک سری مقالات دربارهٔ جبر دو متغیر بولین منتشر کرد _و او این کار را مستقلاً انجام داد_که می تواند نحوه عملکرد مدارهای کلیدزنی را توضیح دهد. [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] نتایج کارهای او بعداً در در سمینار کلود اِلوود شانون ( پدر نظریه اطلاعات ) با عنوان «آنالیز سمبولیک مدارهای کلیدزنی و رله» ذکر شد. اصول جبر بولین برای این کلیدها بکار گرفته شد که ابزار ریاضیاتی برای آنالیز و ساخت هرنوع سیستم کلیدزنی را فراهم می آورد.
کلیدهای ایده آل تنها دارای دو حالت هستند، برای مثال، باز یا بسته. در بعضی از آنالیزها، حالت سوییچ را می توان به صورت بی تأثیر یا دونت کی ر در نظر گرفت که بر روی حالت خروجی تأثیری ندارد. در طراحی شبکه های مختلط و پیچیده باید محدودیت زمانی کلیدزنی سوییچ های فیزیکی را نیز در نظر گرفت. زمانی که دو یا چند الگو در شبکه ممکن است حالت خروجی را تحت تأثیر قرار دهد، این تاخیرها می تواند موجب خطای منطقی یا «حالت ناهمزمانی» شوند که موجب تغییر حالت خروجی به دلیل تفاوت در زمان انتشار در شبکه را موجب شود.