نظریه صفت

در روانشناسی، نظریهٔ صفت ( تئوری ویژگی شخصیتی نیز نامیده می شود ) رویکردی برای مطالعه شخصیت انسان است. نظریه پردازان صفات در درجه اول به اندازه گیری صفات علاقه مند هستند، که می تواند به عنوان الگوهای عادت رفتاری در اندیشه و هیجانات تعریف شود. [ ۱] مطابق این دیدگاه، صفات جنبه هایی از شخصیت اند که در گذر زمان نسبتاً پایدار هستند، از فردی به فرد دیگر متفاوت است ( به عنوان مثال برخی افراد برونگرا هستند اما برخی دیگر نیستند ) ، در شرایط مختلف نسبتاً ثابت هستند و بر رفتار تأثیر می گذارند. صفات صورت عکس مُد، که بیشتر حالاتی گذرا هستند، است.
در برخی از تئوری ها و سیستم ها، صفات چیزی است که شخص یا آن را داشته یا ندارد، اما در بسیاری موارد دیگر، صفات ابعادی است مانند برونگرایی در مقابل درونگرایی، که هر شخص الزاماً در جایی از این طیف رتبه بندی می شود.
برای تعریف صفات دو رویکرد وجود دارد: به عنوان خصوصیات علّی درونی یا خلاصه هایی تماماً توصیفی. در تعریف علی درونی آمده است که صفات بر رفتارهای ما تأثیر می گذارند و ما را به سمت انجام کارهایی در راستای آن سوق می دهد. در تعریف طرف دیگر، صفات به عنوان خلاصه توصیفی از اقدامات ما هستند که سعی در اثبات علیت ندارند. [ ۲]
• پنج عامل بزرگ شخصیتی
• پرسش نامه شخصیتی چندمحوری مینه سوتا
• روانشناسی شخصیت