نظریه زمین توخالی ( انگلیسی: Hollow Earth ) که به آن زمین توخالی هم گفته می شود مفهومی منسوخ است که بر پایهٔ پیشنهادی که می کند سیاره زمین محیطی کاملاً توخالی است یا فضای داخلی قابل توجهی دارد. این مفهوم که در اواخر قرن هفدهم توسط ادموند هالی در یک سخنرانی در انجمن سلطنتی پیشنهاد شد: «زمین از کره های متحدالمرکزی با جوّی در میان و خورشیدسان که کره های داخلی را نیز قابل سکونت می کند». این نظریه ابتدا به طور آزمایشی توسط پیر بوگر در سال ۱۷۴۰ و سپس به طور قطعی توسط چارلز هاتون در آزمایش آزمایش چیهالیون او در حدود سال ۱۷۷۴ رد شد.
در اواسط قرن نوزدهم، به ویژه توسط جان کلیوز سیمز جونیور و جرمیا ان. رینولدز، گهگاه از آن دفاع می شد، اما در این زمان بخشی از شبه علم رایج بود و دیگر به صورت یک فرضیهٔ علمی قابل دوام دیده نمی شد.
مفهوم زمین توخالی هنوز در فولکلور و به عنوان مقدمه ای برای داستان های زیرزمینی، زیرژانر داستان های ماجراجویی، تکرار می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اواسط قرن نوزدهم، به ویژه توسط جان کلیوز سیمز جونیور و جرمیا ان. رینولدز، گهگاه از آن دفاع می شد، اما در این زمان بخشی از شبه علم رایج بود و دیگر به صورت یک فرضیهٔ علمی قابل دوام دیده نمی شد.
مفهوم زمین توخالی هنوز در فولکلور و به عنوان مقدمه ای برای داستان های زیرزمینی، زیرژانر داستان های ماجراجویی، تکرار می شود.
wiki: نظریه زمین توخالی