نظریه حالت پایدار

در کیهان شناسی، نظریه حالت پایدار مدلی است که به عنوان جایگزین برای مهبانگ ارائه شده است.
در نتیجه مشکل سن، بسیاری از ستاره شناسان چندان اعتقادی به مدل های مهبانگ نداشتند. در سال ۱۹۴۸، هرمن بوندی، توماس گولد و فرد هویل ( که از ایدهٔ مبدأ آنی برای جهان ناخرسند بودند ) نظریه دیگری به نام نظریه حالت پایدار ( Steady State ) را پیشنهاد کردند. تمام نظریه های کیهانشناسی چیزی را که اصل کیهان شناختی ( Cosmological Principle ) نامیده می شود در بر می گیرند. یعنی آنکه در مقیاس بزرگ و در هر زمان معین، منظره جهان از هر نقطه داخل آن یکسان خواهد بود. بوندی، گولد و هویل این نظریه را توسعه دادند و چیزی را که آن ها اصل کیهان شناختی کامل ( Perfect Cosmological Principle ) می نامیدند، ارائه کردند. در این اصل عبارت «در هر زمان معین» با «در همهٔ زمان ها» جایگزین شد. جهان آن ها در مقیاس بزرگ نامتغیر بود. البته نه به این معنی که جهان منبسط نمی شد، بلکه ایده اصلی در قلب این نظریه آن بود که با فاصله گرفتن کهکشان ها از یکدیگر به دلیل انبساط عالم، ماده جدید به شکل هیدروژن در فضای بین آن ها آفریده می شد. این هیدروژنِ تازه خلق شده، در نهایت، کهکشان های جدیدی را به وجود می آورد و بدین ترتیب چگالی مشاهده شده کهکشان ها پیوسته ثابت می ماند. جهان نه ابتدایی دارد و نه انتهایی خواهد داشت، و همان گونه که از نام نظریه برمی آید، در حالت پایدار خواهد ماند. با توجه به اینکه همواره ماده جدید در حال خلق شدن است، آن را نظریه آفرینش پیوسته ( Continuous Creation ) نیز می نامند. هم اکنون این نظریه به دلیل منطبق نبودن با قوانین فیزیک رد شده است. [ ۱]