نظریه تاریخچه زندگی

نظریه تاریخچهٔ زندگی ( به انگلیسی: Life history theory ) یک چارچوب تحلیلی است که به منظور بررسی تنوع راهبردهای مسیر زندگی اَندامگان های مختلف در سراسر جهان و علل و نتایج تغییرات در چرخهٔ زندگی آنها طراحی شده است. [ ۱] [ ۲] نظریهٔ تاریخچهٔ زندگی یک نظریهٔ فرگشت زیستی است که قصد دارد ابعاد مختلف کالبدشناسی و رفتار حیوانات را با مراجعه به مسیر زندگی شان، که شامل رفتارهای مرتبط با تولیدمثل، رفتارهای پس از تولیدمثل و طول عمرشان می شود - که توسط انتخاب طبیعی شکل داده شده است، توضیح دهد. راهبرد تاریخچهٔ زندگی عبارت است از «الگوهای خاص برای سن و مرحله» و زمانبندی وقایعی که زندگی یک اندامگان را تشکیل می دهد؛ مانند تولد، شیر گرفتن، بلوغ، مرگ و غیره. [ ۳] این وقایع، به ویژه رشد نوجوانان، سن بلوغ جنسی، تولید مثل اول، تعداد فرزندان، میزان سرمایه گذاری والدینی، پیری و مرگ به جسم و محیط زیست اندامگان بستگی دارد.
این نظریه در دههٔ ۱۹۵۰ توسعه[ ۴] و برای پاسخ به سوالاتی در مورد موضوعاتی مانند اندازه اندامگان، سن بلوغ، تعداد فرزندان، طول عمر، و موارد بسیار دیگر استفاده شده است. [ ۵] برای مطالعه این مباحث، باید راهبردهای تاریخ زندگی مشخص و سپس مدل هایی برای بررسی اثرات آنها ساخته شوند. در نهایت، پیش بینی هایی در مورد اهمیت و نقش راهبردها انجام می شود، [ ۶] و دانشمندان از این پیش بینی ها استفاده می کنند تا درک کنند که چگونه تکامل بر ترتیب و طول وقایع تاریخچهٔ زندگی در یک اندامگان، به ویژه طول عمر و دورهٔ تولیدمثل آن تأثیر می گذارد. [ ۷] تئوری تاریخچهٔ زندگی بر پایهٔ نظریهٔ تکامل بنا شده و تأثیر انتخاب طبیعی را بر روی اندامگان ها، چه در طول زندگی خود و چه در طول نسل ها، مطالعه می کند. [ ۸] همچنین برای تعیین اینکه آیا موجودات زنده توانایی به حداکثر رساندن یا بهینه سازی سازواریشان هستند، از معیارهای تناسب اندام تکاملی استفاده می کند. [ ۹] به طور خلاصه نظریهٔ تاریخچهٔ زندگی به عنوان روشی برای بررسی «بسیاری از لایه های پیچیده موجودات و محیط پیرامون آنها» عمل می کند. [ ۱۰]
در ادبیات تکاملی، سازواری با تعداد فرزندانی که یک اندامگان در طول زندگی تولید می کند، تعیین می شود. عناصر اصلی سازواری نجات یافتن و میزان تولید مثل است. [ ۵] این بدان معنی است که صفات و ژن های اندامگان به نسل های بعدی منتقل می شوند و به «موفقیت» تکاملی کمک می کنند. به عبارت دیگر ژن های هر اندامگان که بتواند در زنده ماندن آن اندامگان متناسب با محیط زندگی اش عمل کند، منجر به تولید مثل بیشتر و انتقال بیشتر ژن های او می شوند. به یاد داشته باشید که ژن های انتقال یافته از پس چالش های محیط زندگی اندامگان برآمده اند. روند سازگاری ای که به این «موفقیت» منجر می شود، توسط نرخ بقا و تولید مثل تعیین می شود[ ۲] که به نوبهٔ خود باعث ایجاد سطحی از بقای انسب یا سازواری می شود. در تئوری تاریخچهٔ زندگی، تکامل در مراحل زندگی اندامگان ها دخالت و سازگاری ایجاد می کند - این فرایند منجر به بقای انسب می شود.