مطابقت اعلامیهٔ یکجانبهٔ استقلال کوزوو با حقوق بین الملل، درخواست نظر مشورتی از دیوان بین المللی دادگستری بود که از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد و پیرو صدور اعلامیهٔ استقلال کوزوو در سال ۲۰۰۸ مطرح شد. سرزمین کوزوو سال ها موضوع اختلاف بین صربستان و جمهوری کوزوو بوده است. این نخستین بار بود که موضوع اعلان استقلال یکجانبه، در دیوان بین المللی دادگستری طرح می شد.
دیوان نظر مشورتی خود را در ۲۲ ژوئیه ۲۰۱۰ و با اکثریت ۱۰ به ۴ صادر کرد. دیوان در نظر خود اعلام کرد که تصویب اعلامیهٔ استقلال مورخ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۰۸، ناقض حقوق بین الملل عمومی نیست زیرا در حقوق بین الملل ممنوعیتی برای صدور اعلامیهٔ استقلال وجود ندارد. دیوان همچنین اعلام کرد که تصویب این اعلامیه، ناقض قطعنامهٔ ۱۲۴۴ شورای امنیت سازمان ملل و چارچوب اساسی ( The Constitutional Framework ) که توسط نمایندهٔ دبیرکل سازمان ملل متحد از طرف مأموریت مدیریت موقت سازمان ملل متحد در کوزوو تعیین شده، نیست. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
کوزوو منطقه ای در جنوب صربستان است که با کشورهای آلبانی، مقدونیه و مونته نگرو مرز مشترک دارد. اکثریت مردم این منطقه آلبانیایی تبار و مسلمان هستند. در دههٔ ۱۹۵۰، به سرزمین های کوزوو و وویوودینا در چارچوب جمهوری صربستان، خودمختاری اعطا شد و نفوذ و اعتبار پیشین صرب ها در ساختار قدرت کشور کاهش یافت. افزایش جمعیت آلبانیایی تبارهای کوزوو، موجب نگرانی صرب ها از گسترش نفوذ و تسلط آلبانیایی تبارها در این ناحیهٔ تاریخی شده بود. رهبران آلبانیایی تبار کوزوو هم وضعیت موجود را مطلوب ندانسته و خواهان ارتقای وضعیت اداری و سیاسی کوزوو به سطح یک جمهوری مستقل مانند شش جمهوری دیگر جمهوری فدرال یوگسلاوی بودند. [ ۴]
مرگ یوسیپ بروز تیتو برای ملی گرایان صرب فرصتی طلایی پدیدآورد تا خودمختاری کوزوو را محدود سازند. اسلوبودان میلوشویچ ( رهبر ملی گرایان افراطی صرب ) به بهانهٔ آزار و اذیت صرب ها در کوزوو و تلاش رهبران آلبانیایی تبار برای تجزیهٔ کوزوو از صربستان، اختیارات حکومت محلی کوزوو را بسیار محدود کرد تا جایی که در ژوئیهٔ ۱۹۹۰ پارلمان کوزوو منحل شد و در نهایت به موجب قانون اساسی جدید صربستان، خودمختاری کوزوو از بین رفت. [ ۴] در واکنش به اقدامات دولت مرکزی صربستان و پیرو صدور بیانیهٔ استقلال از سوی اسلوونی و کرواسی در ژوئن ۱۹۹۱ و هجوم ارتش صرب به این جمهوری ها، پارلمان در تبعید کوزوو اعلام کرد که کوزوو به یک جمهوری مستقل تبدیل شده و این پارلمان در تبعید، انجام یک همه پرسی را در این خصوص تصویب کردند. ۸۷ درصد مردم کوزوو در همه پرسی سپتامبر ۱۹۹۱ شرکت کردند و ۹۱ درصد رای دهندگان، از استقلال کوزوو حمایت کردند. در طرف مقابل، میلووشویچ در دسامبر ۱۹۹۲ به ریاست جمهوری صربستان رسید و فشار علیه آلبانیایی تبارها فزونی گرفت. وقوع درگیری در بوسنی و هرزگوین و دخالت ارتش صرب در آنجا باعث شد که اعمال فشار صرب ها بر آلبانیایی تبارها مدتی کاهش یابد اما پس از انعقاد موافقت نامه صلح دیتون و خاتمهٔ درگیری ها در بوسنی، بار دیگر توجه صرب ها به کوزوو معطوف شد و ملی گرایان صرب با توجه به شکست در حفظ یوگسلاوی و ناکامی در جلوگیری از استقلال جمهوری های تشکیل دهندهٔ کشور، بیش از گذشته مصمم به حفظ کوزوو شدند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدیوان نظر مشورتی خود را در ۲۲ ژوئیه ۲۰۱۰ و با اکثریت ۱۰ به ۴ صادر کرد. دیوان در نظر خود اعلام کرد که تصویب اعلامیهٔ استقلال مورخ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۰۸، ناقض حقوق بین الملل عمومی نیست زیرا در حقوق بین الملل ممنوعیتی برای صدور اعلامیهٔ استقلال وجود ندارد. دیوان همچنین اعلام کرد که تصویب این اعلامیه، ناقض قطعنامهٔ ۱۲۴۴ شورای امنیت سازمان ملل و چارچوب اساسی ( The Constitutional Framework ) که توسط نمایندهٔ دبیرکل سازمان ملل متحد از طرف مأموریت مدیریت موقت سازمان ملل متحد در کوزوو تعیین شده، نیست. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
کوزوو منطقه ای در جنوب صربستان است که با کشورهای آلبانی، مقدونیه و مونته نگرو مرز مشترک دارد. اکثریت مردم این منطقه آلبانیایی تبار و مسلمان هستند. در دههٔ ۱۹۵۰، به سرزمین های کوزوو و وویوودینا در چارچوب جمهوری صربستان، خودمختاری اعطا شد و نفوذ و اعتبار پیشین صرب ها در ساختار قدرت کشور کاهش یافت. افزایش جمعیت آلبانیایی تبارهای کوزوو، موجب نگرانی صرب ها از گسترش نفوذ و تسلط آلبانیایی تبارها در این ناحیهٔ تاریخی شده بود. رهبران آلبانیایی تبار کوزوو هم وضعیت موجود را مطلوب ندانسته و خواهان ارتقای وضعیت اداری و سیاسی کوزوو به سطح یک جمهوری مستقل مانند شش جمهوری دیگر جمهوری فدرال یوگسلاوی بودند. [ ۴]
مرگ یوسیپ بروز تیتو برای ملی گرایان صرب فرصتی طلایی پدیدآورد تا خودمختاری کوزوو را محدود سازند. اسلوبودان میلوشویچ ( رهبر ملی گرایان افراطی صرب ) به بهانهٔ آزار و اذیت صرب ها در کوزوو و تلاش رهبران آلبانیایی تبار برای تجزیهٔ کوزوو از صربستان، اختیارات حکومت محلی کوزوو را بسیار محدود کرد تا جایی که در ژوئیهٔ ۱۹۹۰ پارلمان کوزوو منحل شد و در نهایت به موجب قانون اساسی جدید صربستان، خودمختاری کوزوو از بین رفت. [ ۴] در واکنش به اقدامات دولت مرکزی صربستان و پیرو صدور بیانیهٔ استقلال از سوی اسلوونی و کرواسی در ژوئن ۱۹۹۱ و هجوم ارتش صرب به این جمهوری ها، پارلمان در تبعید کوزوو اعلام کرد که کوزوو به یک جمهوری مستقل تبدیل شده و این پارلمان در تبعید، انجام یک همه پرسی را در این خصوص تصویب کردند. ۸۷ درصد مردم کوزوو در همه پرسی سپتامبر ۱۹۹۱ شرکت کردند و ۹۱ درصد رای دهندگان، از استقلال کوزوو حمایت کردند. در طرف مقابل، میلووشویچ در دسامبر ۱۹۹۲ به ریاست جمهوری صربستان رسید و فشار علیه آلبانیایی تبارها فزونی گرفت. وقوع درگیری در بوسنی و هرزگوین و دخالت ارتش صرب در آنجا باعث شد که اعمال فشار صرب ها بر آلبانیایی تبارها مدتی کاهش یابد اما پس از انعقاد موافقت نامه صلح دیتون و خاتمهٔ درگیری ها در بوسنی، بار دیگر توجه صرب ها به کوزوو معطوف شد و ملی گرایان صرب با توجه به شکست در حفظ یوگسلاوی و ناکامی در جلوگیری از استقلال جمهوری های تشکیل دهندهٔ کشور، بیش از گذشته مصمم به حفظ کوزوو شدند. [ ۴]
