نِظامْ شاهیان
(حک : ۸۹۵ـ۱۰۴۶ق) از سلسله های مسلمان هند. مؤسس این سلسله احمد شاه بحری (۸۹۵ـ۹۱۴ق)، پسر ملک حسن معروف به نظام الملک بحری سپهبد نامور
دکن در حکومت بهمنیان بود. او در امارات پدر خود در ناحیۀ احمدنگر حکومت مستقل نظام شاهیان را تأسیس کرد. در آغاز حکومت ، جنیر را مرکز حکومت انتخاب کرد و مناطق اطراف را زیر نفوذ خود درآورد. قلمرو آن ها دارای موقعیتی راهبردی بود. بعد از مرگ وی ، فرزند هفت ساله اش با عنوان برهان نظام شاه اول به حکومت رسید. در دوران سلطنت وی (۹۱۵ـ۹۶۱ق) احمدنگر مرکز حکومت شد و برای مدتی فرمانروایی در اختیار مکمل خان و بعداً شاه طاهر وزیر برهان قرار داشت . برهان نظام با وجود اشتغال دائم به جنگ ، تحت وزارت شاه طاهر، امور جهان داری را به خوبی انجام داد و شیعه را مذهب رسمی اعلام کرد. این امر سبب قیام امیران سنی مذهب، علیه او شد. به دنبال مرگ برهان نظام شاه ، بین فرزندان وی برای رسیدن به سلطنت ، کشمکش آغاز شد و سرانجام حسین نظام شاه به سلطنت رسید. از آن پس ، اوضاع سیاسی بی ثبات بود و تیموریان هند پی در پی حکومت آنان را مورد هجوم قرار می دادند. در قرن ۱۱ق وزارت نظام شاهیان به دست ملک امبر (عنبر) رسید. وی حکومت نظام شاهیان را از نو احیا کرد .مرکز آن از احمدنگر که به دست تیموریان افتاده بود، به دولت آباد و شهر کهرکی منتقل شد. مرتضی شاه دوم آخرین پادشاه این سلسله بود. سرانجام در زمان شاه جهان تیموری ( ۱۰۳۷ ـ ۱۰۶۸ق) حکومت نظام شاهیان برافتاد و قلمرو آن میان امپراتوری مغولان هند و عادلشاهیان تقسیم شد.