نظام تجاری تک بندری

نظام تجاری تک بندری ( ۱۷۵۷ - ۱۸۴۲؛ چینی: 一口通商؛ پین یین: Yīkǒu tōngshāng؛ جیوت پینگ: jat1 hau2 tung1 soeng1، به معنای "روابط تجاری در یک بندر" ) که به سیستم کانتون معروف بود. روشی بود که دودمان چینگ از طریق آن با تمرکز تمام تجارت بر بندر جنوبی کانتون ( اکنون گوانگژو ) ، تجارت با غرب را در داخل کشور خود کنترل می کرد. این سیاست محافظه کارانه در سال ۱۷۵۷ به عنوان پاسخی به تهدید سیاسی و تجاری کشورهای خارجی از سوی امپراتوران چینی در پاسخ به آن ها ایجاد شد. [ ۱]
از اواخر سده هفدهم میلادی، بازرگانان چینی که به هنگ ( چینی: 行; پین یین: háng ) شهرت داشتند، تمام تجارت را در این بندر مدیریت می کردند. آنها از سیزده کارخانه که در کنار تشکیل شده بودند که در کنار رودخانه مروارید در خارج از کانتون قرار داشتند، فعالیت می کردند و در سال ۱۷۶۰ به فرمان امپراتور چیان لونگ، انحصاری به نام کوهونگ به طور رسمی به آن ها داده شد.
کوهونگ یک انحصار دولتی بود که تجارت بین چین و غرب را کنترل می کرد. این انحصار از سیزده شرکت تجاری تشکیل شده بود که هر کدام یک کارخانه در خارج از کانتون داشتند. بازرگانان خارجی فقط مجاز بودند با این سیزده شرکت تجارت کنند و باید از طریق آنها تمام مبادلات تجاری خود را انجام دهند. [ ۱]
پس از آن، بازرگانان چینی که با تجارت خارجی سروکار داشتند ( به چینی: 洋行; پین یین: yángháng; جیوت پینگ: joeng4 hong2; به معنای "تاجران اقیانوس"، به عبارت دیگر "تاجران دریایی" یا "تاجران خارجی" ) باید تحت نظارت بازرس گمرک گوانگ دونگ ( چینی: 粵海關部監督; پین یین: Yuèhǎi guānbù jiàn dù; جیوت پینگ: jyut6 hoi2 gwaan1 bou6 gaam1 duk1 ) ، که به طور غیر رسمی به عنوان "هوپو" شناخته می شد، و فرماندار کل گوانگ دونگ و گوانگ سی عمل می کردند. بنابر این بازرگانان چینی که با تجارت خارجی سروکار داشتند، باید تحت نظارت دولت چین و شرکت های کوهونگ، فعالیت می کردند. [ ۱]