نصیب نصیبی ( ۲۰ فروردین ۱۳۱۹–۶ بهمن ۱۳۸۲ ) نویسنده و کارگردان پیشروی ایرانی بود.
او از بنیان گذاران جریانی به نام «سینمای آزاد» در سال ۱۳۴۸ خورشیدی بود و از مطرح ترین آثارش می توان به «مرگ یک قصه» و «چه هراسی دارد ظلمت روح» اشاره کرد.
... [مشاهده متن کامل]
تلفیق شعر و سینما از ویژگی های منحصربه فرد آثار او است و وی در آثارش از اشعار شاعران مطرحی همچون یدالله رؤیایی و فرخ تمیمی استفاده کرده است. نصیبی همچنین از امضاءکنندگان بیانیهٔ شعر حجم بود و در شکل گیری آن نقش داشت.
او در اواخر عمر نابینا شد و پس از چندی با پریدن از بالکن خانه به زندگی اش خاتمه داد.
نصیبی در ۲۰ فروردین ۱۳۱۹ به دنیا آمد. همسر او شهناز صاحبی، بازیگر تئاتر و سینما، بود که آشنایی آنها به سال ۱۳۴۹ و انتخاب بازیگر برای فیلم «چه هراسی دارد ظلمت روح» در کارگاه نمایش برمی گشت. آن دو فرزندی به نام نیاتوس داشتند که هم اکنون به اتفاق مادرش در تهران زندگی می کند.
برادر نصیب نیز بصیر نصیبی، دستیار کارگردان و منتقد سینمایی، است که مدیریت «سینما آزاد» را به عهده داشت و پس از انقلاب ۵۷ به آلمان مهاجرت کرد.
نصیبی سینما را با راهنمایی های پسرعمه اش هوشنگ کاووسی، کارگردان و منتقد سینما آغاز کرد. او تحصیلات آکادمیک نداشت و تنها چند دوره کلاس آزاد را گذرانده بود. با بسیاری از هنرمندان و شاعران نظیر «سعید نادری»، «فرخ تمیمی»، «یدالله رؤیایی»، «بهرام اردبیلی» و «هوشنگ آزادی ور» دوستی نزدیک داشت اما ارادت و شیفتگی خاصی نسبت به فریدون رهنما داشت که تا انتهای عمر نصیب باقی بود.
او در اواخر عمرش نابینا و خانه نشین شد و پس از آنکه از بستری شدن مادرش در خانه سالمندان باخبر شد با پریدن از بالکن خانه خودکشی کرد و پس از چند هفته زندگی در کما، درگذشت.
نصیبی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در بخش پژوهش تلویزیون ملی ایران به سرپرستی فریدون رهنما فعالیت می کرد و در نویسندگی و کارگردانی بیش از سی فیلم مستند و تجربی نقش داشت.
او در سال ۱۳۴۸ به اتفاق برادرش، بصیر نصیبی، جریانی را در سینمای آغاز کرد که به «جنبش سینمای آزاد ایران» معروف بود و در مقابل فیلمفارسی های رایج آن زمان قرار می گرفت. این جنبش با نمایش فیلم در آن سال در یک کودکستان آغاز شد و با حمایت فریدون رهنما از سال ۱۳۵۲ به تلویزیون ملی آن زمان راه پیدا کرد. این فیلم ها معمولاً به صورت هشت میلی متری با بودجهٔ بسیار پایین ساخته شده، اکثراً کوتاه یا نیمه بلند بوده و در قصه گویی، روایت و در نوع تصاویر خلاف جریان مرسوم فیلمفارسی ساخته می شدند. پس از انقلاب ۱۳۵۷ با از بین رفتن حمایت تلویزیون پس از انقلاب، مهاجرت چهره های مطرح جریان به خارج از کشور، نبود امکانات و تعطیلی مراکز سینما آزاد در شهرهای مختلف و… این جریان دچار افول شد.
او از بنیان گذاران جریانی به نام «سینمای آزاد» در سال ۱۳۴۸ خورشیدی بود و از مطرح ترین آثارش می توان به «مرگ یک قصه» و «چه هراسی دارد ظلمت روح» اشاره کرد.
... [مشاهده متن کامل]
تلفیق شعر و سینما از ویژگی های منحصربه فرد آثار او است و وی در آثارش از اشعار شاعران مطرحی همچون یدالله رؤیایی و فرخ تمیمی استفاده کرده است. نصیبی همچنین از امضاءکنندگان بیانیهٔ شعر حجم بود و در شکل گیری آن نقش داشت.
او در اواخر عمر نابینا شد و پس از چندی با پریدن از بالکن خانه به زندگی اش خاتمه داد.
نصیبی در ۲۰ فروردین ۱۳۱۹ به دنیا آمد. همسر او شهناز صاحبی، بازیگر تئاتر و سینما، بود که آشنایی آنها به سال ۱۳۴۹ و انتخاب بازیگر برای فیلم «چه هراسی دارد ظلمت روح» در کارگاه نمایش برمی گشت. آن دو فرزندی به نام نیاتوس داشتند که هم اکنون به اتفاق مادرش در تهران زندگی می کند.
برادر نصیب نیز بصیر نصیبی، دستیار کارگردان و منتقد سینمایی، است که مدیریت «سینما آزاد» را به عهده داشت و پس از انقلاب ۵۷ به آلمان مهاجرت کرد.
نصیبی سینما را با راهنمایی های پسرعمه اش هوشنگ کاووسی، کارگردان و منتقد سینما آغاز کرد. او تحصیلات آکادمیک نداشت و تنها چند دوره کلاس آزاد را گذرانده بود. با بسیاری از هنرمندان و شاعران نظیر «سعید نادری»، «فرخ تمیمی»، «یدالله رؤیایی»، «بهرام اردبیلی» و «هوشنگ آزادی ور» دوستی نزدیک داشت اما ارادت و شیفتگی خاصی نسبت به فریدون رهنما داشت که تا انتهای عمر نصیب باقی بود.
او در اواخر عمرش نابینا و خانه نشین شد و پس از آنکه از بستری شدن مادرش در خانه سالمندان باخبر شد با پریدن از بالکن خانه خودکشی کرد و پس از چند هفته زندگی در کما، درگذشت.
نصیبی پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در بخش پژوهش تلویزیون ملی ایران به سرپرستی فریدون رهنما فعالیت می کرد و در نویسندگی و کارگردانی بیش از سی فیلم مستند و تجربی نقش داشت.
او در سال ۱۳۴۸ به اتفاق برادرش، بصیر نصیبی، جریانی را در سینمای آغاز کرد که به «جنبش سینمای آزاد ایران» معروف بود و در مقابل فیلمفارسی های رایج آن زمان قرار می گرفت. این جنبش با نمایش فیلم در آن سال در یک کودکستان آغاز شد و با حمایت فریدون رهنما از سال ۱۳۵۲ به تلویزیون ملی آن زمان راه پیدا کرد. این فیلم ها معمولاً به صورت هشت میلی متری با بودجهٔ بسیار پایین ساخته شده، اکثراً کوتاه یا نیمه بلند بوده و در قصه گویی، روایت و در نوع تصاویر خلاف جریان مرسوم فیلمفارسی ساخته می شدند. پس از انقلاب ۱۳۵۷ با از بین رفتن حمایت تلویزیون پس از انقلاب، مهاجرت چهره های مطرح جریان به خارج از کشور، نبود امکانات و تعطیلی مراکز سینما آزاد در شهرهای مختلف و… این جریان دچار افول شد.
