نصرت کردن

لغت نامه دهخدا

نصرت کردن. [ ن ُ رَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) یاری کردن. یاری دادن. اعانت کردن. تأیید کردن :
نصرت به دین کن ای بخرد مرخدای را
گر بایدت که بهره بیابی ز نصرتش.
ناصرخسرو.
نصرةالدین چون عمر دین را همی نصرت کند
عزدین در عز آن کوشد همی چون مرتضی.
امیرمعزی ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

یاری کردن . یاری دادن . اعانت کردن . تایید کردن .

پیشنهاد کاربران

بپرس