نصرت الدین احمد لر

دانشنامه آزاد فارسی

نُصرت الدّین احمد لُر (حک: ۶۹۵ـ۷۳۰/۷۳۳ق)
از حکمرانان اتابکان لُرستان و نهمین اتابک از اتابکان لر بزرگ. فرزند یوسف شاه بود و بعد از قتل برادرش، افراسیاب اول لر، به «اتابکی» لرستان رسید. وی، به خلاف برادرش، به حسن سیرت و عدالت معروف است. نصرت الدین کوشید با ترمیم خرابی های زمان برادرش و اقدام به بنای مدارس و خانقاه ها و راه ها و رباط ها اوضاع ناحیۀ ولایت خود را بهبود بخشد و از آن جا که به اطاعت مغولان درآمد، دوران او در آرامش سپری شد. کتاب های تجارب السَّلَف، تألیف هندوشاه نخجوانی و تاریخ معجم، تألیف شرف قزوینی به او پیشکش شده است. آورده اند که به صحبت مشایخ صوفیه اعتقاد تمام داشت. شبانکاره ای، مؤلف مجمع الانساب، در کتاب خود از او با لقب «پیر» و «قرَةالعین اتابکان و خلاصۀ خاندان فضلویه» یاد کرده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس