نصر، سید حسین (تهران ۱۳۱۲ش)
نصر، سید حسین
فیلسوف و متفکر ایرانی. پس از تحصیل علوم ابتدایی و آشنایی با مبانی اسلامی زیر نظر پدرش سید ولی الله، در ۱۲سالگی به امریکا رفت و در ۱۹۵۰ از مدرسۀ پِدی در نیوجرسی فارغ التحصیل شد. سپس در مؤسسۀ فنّاوری ماساچوست (M.I.T.) در رشتۀ فیزیک مشغول تحصیل شد. آشنایی با پروفسور سانتیانا وی را به سمت مباحث فلسفی و معنوی سوق داد، و در مسیر مطالعاتی خویش با مکتب سنت گرایان و حکمت خالده و پیشتازانش، رنه گنون، آناندا کوماراسوامی و فریتیوف شوان، آشنا شد و از افکار هانری کُربَن متأثر شد و این همه، هستۀ مرکزی فکر او را علیه تجدد غربی شکل داد. نصر در ۱۹۵۶ فوق لیسانس ژئوفیزیک و زمین شناسی را از M.I.T و در ۱۹۶۴ دکتری خویش را در رشته تاریخ علم از دانشگاه هاروارد گرفت و پایان نامۀ خود را با عنوان مقدمه ای بر آموزه های کیهان شناسی در اسلام ارائه کرد. پس از چندی به ایران بازگشت (۱۳۳۷ ش) و به تدریس در دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران پرداخت و در سن ۳۰ سالگی به مقام استادی رسید. مدت ۱۰ سال رئیس کتابخانه (۱۳۳۷ ـ۱۳۴۷) و سپس رئیس دانشکدۀ ادبیات شد (۱۳۴۷) و در ۱۳۵۰ش به ریاست دانشگاه شریف برگزیده شد. در ایران نزد علامه سید محمدحسین طباطبایی، آقا سید ابوالحسن رفیعی قزوینی و سید محمدکاظم عصار به فراگیری فلسفه، به ویژه فلسفۀ اشراق و حکمت متعالیه، پرداخت. در ۱۹۷۹ به امریکا رفت و تاکنون در دانشگاه های مختلف به تدریس و تحقیق اشتغال داشته است. وی از سوی مجامع علمی و بین المللی جزو معدود فلاسفۀ برگزیده معرفی شده است. از آثارش: سه حکیم مسلمان؛ آرمان ها و واقعیت ها در اسلام؛ صدرالمتألهین شیرازی و حکمت متعالیه؛ اسلام و تنگناهای انسان متجدد؛ علم و تمدن در اسلام؛ معارف اسلامی در جهان معاصر؛ جوان مسلمان و دنیای متجدّد؛ نیاز به علم مقدس؛ قلب اسلام؛ در جست وجوی امر قدسی. نصر در این آثار، علاوه بر ارائۀ مبانی عقلی اسلام، می کوشد قرائتی از اسلام بر بنیاد سنت گرایی عقلانی و با تکیه بر میراث عرفانی و معنوی به دنیای امروز عرضه کند. وی از چهره های سرشناس سنت گرایی در کنار شوان و رنه گنون، در جهان معاصر به شمار می رود.
نصر، سید حسین
فیلسوف و متفکر ایرانی. پس از تحصیل علوم ابتدایی و آشنایی با مبانی اسلامی زیر نظر پدرش سید ولی الله، در ۱۲سالگی به امریکا رفت و در ۱۹۵۰ از مدرسۀ پِدی در نیوجرسی فارغ التحصیل شد. سپس در مؤسسۀ فنّاوری ماساچوست (M.I.T.) در رشتۀ فیزیک مشغول تحصیل شد. آشنایی با پروفسور سانتیانا وی را به سمت مباحث فلسفی و معنوی سوق داد، و در مسیر مطالعاتی خویش با مکتب سنت گرایان و حکمت خالده و پیشتازانش، رنه گنون، آناندا کوماراسوامی و فریتیوف شوان، آشنا شد و از افکار هانری کُربَن متأثر شد و این همه، هستۀ مرکزی فکر او را علیه تجدد غربی شکل داد. نصر در ۱۹۵۶ فوق لیسانس ژئوفیزیک و زمین شناسی را از M.I.T و در ۱۹۶۴ دکتری خویش را در رشته تاریخ علم از دانشگاه هاروارد گرفت و پایان نامۀ خود را با عنوان مقدمه ای بر آموزه های کیهان شناسی در اسلام ارائه کرد. پس از چندی به ایران بازگشت (۱۳۳۷ ش) و به تدریس در دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران پرداخت و در سن ۳۰ سالگی به مقام استادی رسید. مدت ۱۰ سال رئیس کتابخانه (۱۳۳۷ ـ۱۳۴۷) و سپس رئیس دانشکدۀ ادبیات شد (۱۳۴۷) و در ۱۳۵۰ش به ریاست دانشگاه شریف برگزیده شد. در ایران نزد علامه سید محمدحسین طباطبایی، آقا سید ابوالحسن رفیعی قزوینی و سید محمدکاظم عصار به فراگیری فلسفه، به ویژه فلسفۀ اشراق و حکمت متعالیه، پرداخت. در ۱۹۷۹ به امریکا رفت و تاکنون در دانشگاه های مختلف به تدریس و تحقیق اشتغال داشته است. وی از سوی مجامع علمی و بین المللی جزو معدود فلاسفۀ برگزیده معرفی شده است. از آثارش: سه حکیم مسلمان؛ آرمان ها و واقعیت ها در اسلام؛ صدرالمتألهین شیرازی و حکمت متعالیه؛ اسلام و تنگناهای انسان متجدد؛ علم و تمدن در اسلام؛ معارف اسلامی در جهان معاصر؛ جوان مسلمان و دنیای متجدّد؛ نیاز به علم مقدس؛ قلب اسلام؛ در جست وجوی امر قدسی. نصر در این آثار، علاوه بر ارائۀ مبانی عقلی اسلام، می کوشد قرائتی از اسلام بر بنیاد سنت گرایی عقلانی و با تکیه بر میراث عرفانی و معنوی به دنیای امروز عرضه کند. وی از چهره های سرشناس سنت گرایی در کنار شوان و رنه گنون، در جهان معاصر به شمار می رود.
wikijoo: نصر،_سید_حسین_(تهران_۱۳۱۲ش)