نشت اطلاعات

نشت اطلاعات هر زمان که سیستمی که برای بسته بودن دربرابر یک استراق سمع کننده طراحی شده است با این وجود اطلاعاتی را برای طرف های غیرمجاز فاش می کند اتفاق می افتد. برای مثال، وقتی یک شبکهٔ پیام رسانی فوری رمزگذاری شده طراحی می شود، یک مهندس شبکه بدون توانایی کرک کردن کدهای رمز شما می تواند مشاهده کند که چه زمانی شما پیامهایی را ارسال می کنید، حتی اگر نتواند آن ها را بخواند. در طول جنگ جهانی دوم، ژاپنی ها برای مدتی از کدهای سری همچون PURPLE استفاده می کردند؛ حتی قبل از اینکه چنان کدهایی کرک شوند، مقداری اطلاعات پایه دربارهٔ محتویات پیام می توانست با نگاه کردن به اینکه کدام ایستگاه های رله یک پیام را به پیش می راندند استخراج شود.
طراحان سیستم های امن اغلب بحساب آوردن نشت اطلاعات را فراموش می کنند. یک مثال کلاسیک از این وقتی بود که حکومت فرانسه مکانیزمی را برای کمک به ارتباطات رمزشده از طریق یک خط آنالوگ، همچون یک باجهٔ تلفن، طراحی کرد. آن یک وسیله بود که به دو سر تلفن متصل می شد، عملیات رمزنگاری را انجام می داد، و سیگنال ها را از طریق خط تلفن ارسال می کرد. برای حکومت فرانسه، درزگیر لاستیکی که وسیله را به تلفن متصل می کرد مانع نفوذ هوا نبود. بعداً کشف شد که گرچه خود رمزگذاری محکم بود، اگر شما با دقت گوش می کردید، می توانستید صدای گوینده را بشنوید، چون تلفن مقداری از صدا را دریافت می کرد!
نشت اطلاعات می تواند به صورت ظریف یا به طور کامل امنیت یک سیستمی را که در غیر اینصورت امن می بود تخریب کند.
عموماً فقط سیستم های بسیار پیشرفته دفاع هایی را دربرابر نشت اطلاعات به کار می گیرند.
سه راه اصلی برای انجام آن وجود دارند:
• از steganography برای پنهان کردن این واقعیت که شما اصلاً در حال ارسال یک پیام هستید استفاده کنید.
• از chaffing برای مبهم ساختن آنکه دارید به چه کسی پیام ارسال می کنید استفاده کنید ( اما این روش این واقعیت را که شما در حال ارسال پیام هستید از دیگران پنهان نمی کند ) .
• برای پراکسی های دوباره ارسال کنندهٔ شلوغ، همچون یک گرهٔ Mixmaster: تاخیرهای تصادفی ایجاد کنید و ترتیب بسته های خارج شونده را بهم بریزید - این در مخفی کردن مسیر یک پیام مفروض کمک خواهد کرد، بخصوص اگر چندین گرهٔ forwardکننده متداول، همچون آن هایی که بوسیلهٔ mixmaster mail forwarding بکار گرفته می شوند، وجود دارند.