نشانه گذاری میانوندی ( به انگلیسی: Infix notation ) یک نوع نشانه گذاری رایج برای عبارات و فرمول های محاسباتی و منطقی است. در این نوع نشانه گذاری، عملگر ها مابین عملوند ها نوشته می شوند. برای مثال: ( ۳ + ۲ ) که عملگر + مابین دو عملوند ۲ و ۳ نوشته شده است. اگرچه خواندن این این گونه عبارات برای انسان ها راحت است، اما تجزیه و تحلیل این عبارت برای رایانه دشوار است و کامپیوتر نشانه گذاری پیشوندی یا نشانه گذاری پسوندی را راحت تر تجزیه و تحلیل می کند. برای مثال ( + ۲ ۳ ) که عملگر + قبل از دو عملوند ۲ و ۳ نوشته شده است. اما نشانه گذاری میانوندی همچنان در اکثر زبان برنامه نویسی استفاده می شود چرا که این نوع نشانه گذاری برای انسانها رایج تر هستند.
در نشانه گذاری میانوندی، برخلاف پسوندی و پیشوندی، پرانتز گذاری در اطراف عملوندها و عملگرها الزامی است تا ترتیب انجام دادن عملیات، نشان داده شود. اگر پرانتز گذاری انجام نشود ترتیب انجام عملیات بر اساس اولویت عملگرها مشخص می شود. مثلا اگر اولویت عملگر ضرب نسبت به عملگر جمع بیشتر باشد، حاصل عبارت زیر برابر ۱۷ است:
۲ + ۳ × ۵ = ۱۷
می توان عبارات محاسباتی یا منطقی را به کمک ساختمان درخت نمایش داد. بدین ترتیب می توان به راحتی نشانه گذاری های مختلف یک عبارت را از طریق پیمایش درخت به روش های پسوندی، میانوندی و پیشوندی بدست آورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر نشانه گذاری میانوندی، برخلاف پسوندی و پیشوندی، پرانتز گذاری در اطراف عملوندها و عملگرها الزامی است تا ترتیب انجام دادن عملیات، نشان داده شود. اگر پرانتز گذاری انجام نشود ترتیب انجام عملیات بر اساس اولویت عملگرها مشخص می شود. مثلا اگر اولویت عملگر ضرب نسبت به عملگر جمع بیشتر باشد، حاصل عبارت زیر برابر ۱۷ است:
۲ + ۳ × ۵ = ۱۷
می توان عبارات محاسباتی یا منطقی را به کمک ساختمان درخت نمایش داد. بدین ترتیب می توان به راحتی نشانه گذاری های مختلف یک عبارت را از طریق پیمایش درخت به روش های پسوندی، میانوندی و پیشوندی بدست آورد.
wiki: نشانه گذاری میانوندی