نشانه های معنایی

نشانه های معنایی ( انگلیسی: semiotics Meaning ) ، رمز در لغت به معنی ایماء، اشاره و علامت است. [ ۱] نشانه های معنایی در معنی شناسی فلسفی، هر آنچه بر غیر خود دلالت کند گویند.
نماد نشانه ای است که میان صورت و معنی اش رابطه ای قرار دادی وجود داشته باشد. مانند حلقه ای در انگشت به معنی «ازدواج».
نشانهٔ قراردادی برای این که بتواند در زبان به کار رود باید بتواند علاوه بر نماد بودن، نقش یک نشان ( symptom ) و یک علامت ( signal ) را نیز ایفا کند. این به آن معنی است که نشانه باید به عنوان نماد، به موضوعی در جهان خارج دلالت کند؛ و به عنوان یک نشان، اطلاعاتی دربارهٔ فرستنده به دست دهد. و به عنوان یک علامت، گیرنده را وادار سازد تا به تعبیر آن نشانه بپردازد یا واکنشی در برابرش نشان دهد. [ ۲]
اراده خدا برای گشودن راه ارتباط مستقیم میان خود و نوع بشر به صورت تنزیل نشانه ها است.
همهٔ افراد بشر در بحبوحهٔ جهان نشانه ها و رمزهای الهی زندگی می کنند و هر کس که قابلیت فکری و روحی برای تعبیر این نشانه ها را داشته باشد، به آنها دسترسی دارد. [ ۳]
خدایی که معبدش در دلفی ( نیایشگاه دلفی ) است حرف نمی زند، پنهان نمی کند. ولی علامت می دهد. [ ۴]
بشری که با نشانه و علامتی که بدان نشانه می داند پروردگارش با وی سخن می گوید. خدا با او در اشیاء تکلم می کند. [ ۵]
انسان آگاه، فعال و لاینقطع چشم به راه مظاهر روح دارد. این مظاهر را اشاره های الهی یا نشانه ها یا شگون می نامند. [ ۶]
نیروی فراگیر اراده الهی جامع است، که خود را به طور متفاوت در چیزهای مختلفی متجلی می سازد. این انرژی با انسان ارتباط برقرار می کند. [ ۷]