نشئه

پ - نشئگی معادی یا آخری که هیچ نوع نشئگی دیگری نمی تواند باشد غیر از همان نشئگی مبدئی یا اولی.
خداوند متعال محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار را برای اولین بار و یکبار برای جاودانگی در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین آفریده و تصویر های کلی و جزئیاتی آنها را یکبار برای همیشگی و دائمیت یا جاودانگی طوری در خاطره مطلق و بیکران خویش ثبت و ضبط نموده که هرگز در آنها هیچگونه لرزش و لغزشی ایجاد نخواهد گردید. شاید مفید، ثمر بخش و راهگشا باشد بدانیم که خدای حقیقی و واقعی یعنی خدا از دیدگاه علمی ( و نه از دیدگاه دین و فلسفه و عرفان و آتئیسم ) هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از محیط و محتوای مجموعه باز و بیشمار جهان های متناهی، مساوی و بیشمار. و در محتوای هرکدام از آنها دارای هفت سیما یا چهره و یا جمال و جلال کلی می باشد بصورت هفت سامان یا نظام کلی کوانتمی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست که هرکدام به یک سهم مساوی با هم و در طول هم و پشت سر همدیگر از حق به ظهور رسیدن و پیدایش و کثرت و تجربه و سپری نمودن زندگی های کلی و جزئیاتی دنیوی خاص و ویژه خویش برخوردار می باشند و آنهم هرکدام نه فقط یک یا صد و یا هزار و یکبار بلکه بلکه هرکدام دقیقا به تعداد یک هفتم کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول، از طریق گردش وقوع بیگ بنگ ها یا مهبانگ های هفتگانه بر اثر نوسانات خودکار و متوالی انبساط و انقباض در چارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن. در همین زمینه شاید مفید باشد بدانیم که سفر واقعی طبیعت در زمان ( نه سفر های خیالی انسانی در زمان ) روی یک خط مستقیم بسوی گذشته مطلقا محال و غیر ممکن می باشد بلکه بر روی یک مسیر دایره ای شکل ( به راه و رسم و روش اشاره شده ) بسوی آینده نه تنها امکانپذیر بلکه حتا لازم، ضروری، اجباری و اجتناب ناپذیر می باشد. رسیدن ما انسان ها بهمراه طبیعت به معاد یا بازگشت ما به مبدء به معنای رجعت یا بازگشت ما به الله یا خدا نمی باشد ( انا الیه راجعون ) بلکه به همان نظام احسن و اشرف آفرینش اولیه و آنهم بهمراه و در رکاب خدا ؛ او به عنوان هرکدام از کل های کیهانی یا جهانی و ما به عنوان مخلوقات و اجزای لاینفک و جدایی ناپذیر وی. هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست، در ظهورات یا پیدایش های متوالی همیشه پنج تا روحی روانی با بذر قابل رشد مادی خواهند بود و دوتا مادی روانی با بذر قابل رشد روحی . ما انسان ها و نیمزوج های آسمانی و جاودانه خاص و ویژه خویش با جنسیت معکوس در طول این سفر همیشه در دو دنیای مادی روانی با بذر قابل رشد روحی از مادر متولد می شویم و عشق و زندگی دنیوی خود را تجربه و سپری می نمائیم و در پنج دنیای روحی روانی با بذر قابل رشد مادی، انسان ها و موجودات دیگری .
در پایان، بیان یکی دو بیت شعر در حین نشئگی متاثر از نوشیدن مَی معنوی ملکوتی با اقتباس از ابتدا نامه سلطان ولد فرزند ارشد مولانا:
ابتدا می کنم همَگان را به نام خدا
وزان پس به یاد دو عالم فنا و بقا.