نسطوریوس

لغت نامه دهخدا

نسطوریوس. [ ن َ / ن ُ ] ( اِخ ) نسطور. رجوع به نسطور شود.

فرهنگ فارسی

نسطوریوس ( و. ۳۸٠ - ف. ۴۵۱ م . ) اسقف قسطنطنیه ( ۴۳۱ - ۴۲۸ م . ) . برخلاف اسقفان اسکندریه که به ربانیت عیسی اعتقاد داشتند معتقد بود که عیسی انسان از مادر زاده شد و توحید ربانیت و انسانیت در وجود عیسی چون وحدت و وصلت زن و مرد پس از ازدواج است یعنی دو طبیعت جدا در جسمی واحد . نسطوریوس به خاطر این اعتقاد در شورای افز ( ۴۳۱ م . ) و کالسدون و قسطنطنیه ( ۴۳۵ م . ) تکفیر و به صحرای لیبی تبعید شد. پیروان او در ایران هند مغولستان چین و عربستان پراکنده شدند و کیش نسطوری در این نواحی قوت گرفت.

دانشنامه آزاد فارسی

نَسْطوریوس ( ـ ح ۴۵۱م)(Nestorius)
روحانی سوری، بَطریق قسطنطنیه (۴۲۸ـ ۴۳۱). مذهب مسیحی بحث انگیز نسطوری را پدید آورد که قائل به دو سرشت انسانی و الهی برای عیسی مسیح بود. سیریل اسکندرانی آن را محکوم کرد و پاپ کلستینوس اول او را تهدید به عزل و تکفیر کرد. نسطوریوس بر عقیدۀ خود ماند و در۴۳۱ شورایی در اِفِسوس تشکیل شد و او را محکوم و برکنار کرد. چندی بعد نسطوریوس در تبعید مرد. نسطوریوس در گِرمانیکیای شمال سوریه به دنیا آمد و احتمالاً نزد تئودوروس موپسوئستیایی تلمذ کرد. رتبۀ روحانی را در انطاکیه گرفت. اندکی پس از آن که بطریق قسطنطنیه شد، کشیشی، آناستاسیوس نام، که درپی او به قسطنطنیه آمده بود در مجلس وعظی اعلام کرد (عده ای آن را به خود نسطوریوس نسبت می دهند) که مریم عذرا را نمی توان حقیقتاً مادر خدا شمرد، زیرا او تنها مادر عیسای انسان است. نسطوریوس با جان و دل از این نظر دفاع کرد و آن را در قالب نظریه ای ریخت که مذهب نسطوری یا نسطوریگری نام گرفت.

پیشنهاد کاربران

بپرس