نسبیت همزمانی

در فیزیک نیوتونی فرض می شود که یک زمان جهانی وجود دارد که برای تمامی ناظرها و چارچوب ها یکی است. نیوتن در کتاب اصول خود چنین نوشته است: "زمان مطلق، حقیقی و ریاضی، خودبه خود و به علت ماهیت ویژهٔ خود، به طور یکنواخت و بدون ارتباط با هیچ چیز خارجی جریان دارد. " گرچه فلاسفهٔ کلاسیک، جهانی بودن زمان را پذیرفته بودند، ولی شمار زیادی این بیان ویژهٔ نیوتون را مورد انتقاد قرار می دادند و این فرض را که لحظه های زمان می توانند مستقل از رویدادها وجود داشته باشند، غیرضروری تشخیص می دادند و زمان را دستاورد رویدادها می پنداشتند. [ ۱]
بر اساس نسبیت همزمانی، این مسئله که دو رویداد همزمان رخ داده اند یا نه، نسبی است، و بستگی به بیننده دارد. این ایده، نتیجهٔ عجیبی است که از تئوری نسبیت گرفته شده، و در مورد هر کدام از رویدادهایی که در مسافتی از یکدیگر اتفاق می افتند مصداق دارد. برای مثال، اگر مواد منفجرهٔ آتش بازی را در سیاره های مریخ و ناهید شلیک کنیم، ممکن است یکی از مشاهده کنندگانی که در مسیری خاص در فضا حرکت می کند، بگوید هر دوی آن ها با هم شلیک شدند ( با توجه به زمانی که برای رسیدن نور به وی لازم است ) ، از آن سو، مشاهده کنندهٔ دیگری که در مسیری متفاوت در حال حرکت است، می گوید سیارهٔ ناهید زودتر شلیک کرده، و بینندهٔ دیگر، مریخ را آغازگر آتش بازی می داند. با توجه به نسبیت خاص، علت این مسئله، زاویه های دید مختلف و تفاوت های حاصل از آن است. و چون همهٔ آن ها نسبی هستند، نمی توان گفت کدام یک از مشاهده گرها، زاویهٔ دید درست تری داشته است. [ ۲] این ایده، به ادراک های عجیبی می انجامد، از جمله این که فردی، معلول را پیش از علت مشاهده می کند ( برای مثال، ابتدا فرد می بیند که بمبی روشن شده، و سپس کسی را مشاهده می کند که فتیله را آتش می زند ) . در هر حال، وقتی مشاهده کننده، معلول را می بیند، نمی تواند تأثیری بر علت بگذارد، مگر آن که قادر باشد با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کند. شاید این مهم ترین دلیل برای باور برخی از افراد باشد که معتقدند حرکت با سرعتی بیش از سرعت نور ممنوع است، زیرا این به معنای است که جهانی که بتواند پس از وقوع معلول، مداخله ای در علت داشته باشد، بی معناست. [ ۳]