نزاء
لغت نامه دهخدا
نزاء. [ ن ِ ] ( ع اِمص ) برجستن نر برماده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). وثب. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). نُزاء. اسم است نزو را. ( المنجد ). و ذلک فی الحافر و الظلف و السباع. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( اِ ) لگد.جفته. ( ناظم الاطباء ). رجوع به نَزاء و نُزاء شود.
نزاء. [ ن ُ ] ( ع اِ ) نوعی از بیماری گوسپند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). آن دردی که بگیرد گوسفند را می سکیزد تا بمیرد. ( مهذب الاسماء ). || لگد. جفته. نِزاء. ( ناظم الاطباء ). رجوع به نَزاء و نِزاء شود. || ( مص ) برجستن نر بر ماده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). نَزْوْ. نُزوّ. نَزَوان. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به نزو شود.
نزاء. [ ن َزْ زا ] ( ع ص )فتنه انگیز و عربده گر. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). فتنه انگیزنده عربده گر. ( آنندراج ). شدیدالنزو. ( المنجد ). نزاء الی الشر؛ سَوّار الیه. ( اقرب الموارد ). || کثیرالولوع. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید