نرخ ارز شناور ( که به عنوان نوسان یا نرخ ارز انعطاف پذیر نیز خوانده می شود ) نوعی از نظام نرخ ارز است که در آن ارزش ارز در پاسخ به وقایع بازار ارز خارجی مجاز به نوسان است. پول رایجی که از نرخ ارز شناور استفاده می کند به عنوان یک پول شناور شناخته می شود. یک ارز شناور با یک ارز ثابت که ارزش آن با ارز دیگر، کالاهای مادی یا یک سبد ارزی گره خورده است در تضاد است.
در دنیایی به ظاهرمدرن، بیشتر ارزهای جهان شناور هستند و بیشترین پول های مورد معامله شامل: دلار آمریکا، فرانک سوئیس، روپیه هند، یورو، ین ژاپن، پوند استرلینگ و دلار استرالیا هستند. با این حال، حتی با ارزهای شناور، بانکهای مرکزی غالباً در عملیات بازارها دخالت می کنند تا تلاش کنند بر ارزش نرخ ارز شناور تأثیر بگذارند. دلار کانادا بیشترین شباهت را به یک ارز شناور خالص دارد زیرا بانک مرکزی کانادا از زمانی که دخالت به وسیله قیمت را از سال ۱۹۹۸ متوقف کرده است، دیگر این کار را انجام نداده است. دلار آمریکا با استفاده از ایجاد تغییر بسیار کمی در ذخایر خارجی خود در مقام دوم است. در مقابل، ژاپن و انگلیس تا حد زیادی مداخله می کنند، و هند شاهد مداخله درحد متوسطی از سوی بانک مرکزی خود، بانک ذخیره هند، بود.
از سال ۱۹۴۶ تا اوایل دهه ۱۹۷۰، سیستم برتون وودز ارزهای ثابت را به قانون تبدیل کرد. با این حال، در سال ۱۹۷۱، ایالات متحده تصمیم گرفت دیگر از قابلیت تبدیل دلار آمریکا در ۱/۳۵ اونس طلا حمایت نکند و بنابراین دیگر ارز آن ثابت نبود. پس از فروپاشی توافق اسمیت سونیان در سال ۱۹۷۳، بیشتر ارزهای جهان از این روند پیروی کردند. در حالی که که برخی از کشورها، مانند بیشتر کشورهای حوزه خلیج فارس، ارز خود را به ارزش ارز دیگری ثابت کردند که اخیراً با نرخ کندتر رشد همراه بوده است. هنگامی که یک ارز شناور می شود، از اهداف دیگری غیر از نرخ ارز برای اجرای سیاست های پولی استفاده می شود ( به عملیات بازار آزاد مراجعه کنید ) .
برخی از اقتصاددانان فکر می کنند در اکثر شرایط، نرخ ارز شناور نسبت به نرخ های ثابت ارز ارجح هستند. با تنظیم نرخ ارز شناور به طور خودکار، آنها یک کشور را قادر می سازند تا تأثیر شوک ها و چرخه های تجارت خارجی را تعدیل کند؛ و احتمال بروز بحران در تعادل پرداخت را از بین ببرد. با این حال، آنها همچنین به عنوان نتیجه، غیرقابل پیش بینی بودن را ناشی از پویایی خود می دانند، که می تواند برنامه ریزی مشاغل را ریسک دار بکند، زیرا نرخ ارز آینده در طول چرخه برنامه ریزی آنها نامشخص است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر دنیایی به ظاهرمدرن، بیشتر ارزهای جهان شناور هستند و بیشترین پول های مورد معامله شامل: دلار آمریکا، فرانک سوئیس، روپیه هند، یورو، ین ژاپن، پوند استرلینگ و دلار استرالیا هستند. با این حال، حتی با ارزهای شناور، بانکهای مرکزی غالباً در عملیات بازارها دخالت می کنند تا تلاش کنند بر ارزش نرخ ارز شناور تأثیر بگذارند. دلار کانادا بیشترین شباهت را به یک ارز شناور خالص دارد زیرا بانک مرکزی کانادا از زمانی که دخالت به وسیله قیمت را از سال ۱۹۹۸ متوقف کرده است، دیگر این کار را انجام نداده است. دلار آمریکا با استفاده از ایجاد تغییر بسیار کمی در ذخایر خارجی خود در مقام دوم است. در مقابل، ژاپن و انگلیس تا حد زیادی مداخله می کنند، و هند شاهد مداخله درحد متوسطی از سوی بانک مرکزی خود، بانک ذخیره هند، بود.
از سال ۱۹۴۶ تا اوایل دهه ۱۹۷۰، سیستم برتون وودز ارزهای ثابت را به قانون تبدیل کرد. با این حال، در سال ۱۹۷۱، ایالات متحده تصمیم گرفت دیگر از قابلیت تبدیل دلار آمریکا در ۱/۳۵ اونس طلا حمایت نکند و بنابراین دیگر ارز آن ثابت نبود. پس از فروپاشی توافق اسمیت سونیان در سال ۱۹۷۳، بیشتر ارزهای جهان از این روند پیروی کردند. در حالی که که برخی از کشورها، مانند بیشتر کشورهای حوزه خلیج فارس، ارز خود را به ارزش ارز دیگری ثابت کردند که اخیراً با نرخ کندتر رشد همراه بوده است. هنگامی که یک ارز شناور می شود، از اهداف دیگری غیر از نرخ ارز برای اجرای سیاست های پولی استفاده می شود ( به عملیات بازار آزاد مراجعه کنید ) .
برخی از اقتصاددانان فکر می کنند در اکثر شرایط، نرخ ارز شناور نسبت به نرخ های ثابت ارز ارجح هستند. با تنظیم نرخ ارز شناور به طور خودکار، آنها یک کشور را قادر می سازند تا تأثیر شوک ها و چرخه های تجارت خارجی را تعدیل کند؛ و احتمال بروز بحران در تعادل پرداخت را از بین ببرد. با این حال، آنها همچنین به عنوان نتیجه، غیرقابل پیش بینی بودن را ناشی از پویایی خود می دانند، که می تواند برنامه ریزی مشاغل را ریسک دار بکند، زیرا نرخ ارز آینده در طول چرخه برنامه ریزی آنها نامشخص است.
wiki: نرخ ارز شناور