نخستین مکتب موسیقی وین

نخستین مکتب وین یا نخستین مدرسهٔ وین ( به انگلیسی: First Viennese School ) نامی است که غالباً برای اشاره به سه آهنگساز بزرگِ دورهٔ کلاسیک در موسیقی کلاسیک غربی در وین در اواخرِ سدهٔ هجدهم میلادی، یعنی یوزف هایدن، ولفگانگ آمادئوس موتسارت، و لودویگ فان بتهوون به کار می رود. گاهی نام فرانتس شوبرت را نیز، به عنوان نفر چهارم، به این فهرست می افزایند.
در کشورهای آلمانی زبان، اصطلاحِ «کلاسیک گرایی وینی»[ الف] ( لفظاً به معنی «عصر یا هنرِ کلاسیکِ وین» ) ، به کار می رود. کاربردِ این اصطلاح اغلب به منظور متمایز ساختنِ موسیقیِ دوران کلاسیک از دوره های اصلیِ دیگر، یعنی موسیقی باروک و موسیقی رمانتیک، است.
اصطلاح «مکتب وین» را نخستین بار رافائل گئورگ کیزِوِتر[ ب] ، موسیقی شناس اتریشی، در سال ۱۸۳۴ به کار برد؛ البته او تنها هایدن و موتسارت را به عنوان اعضای مکتب برشمرد. سایر نویسندگان دنباله روِ او بودند، و درنهایت، نام بتهوون به فهرست افزوده شد. برای تمایزِ این مکتب و دومین مکتب موسیقی وین، صفتِ «اولین» به این نام افزوده شده است.
آهنگ سازانِ این فهرست، به جز شوبرت، که بسیار جوان تر بود، یکدیگر را می شناختند؛ هایدن و موتسارت حتی زمانی طبع آزماییِ مشترک در قالب موسیقی مجلسی را تجربه کرده بودند. اما این جمع، برخلاف اعضای قرن بیستمیِ دومین مکتب موسیقی وین یا گروه شش[ پ] ، همکاریِ مستقیم در قالبِ اعضای یک مکتب نداشتند. قراینی هم در دست نیست که نشان دهد یکی از آهنگ سازانِ این فهرست، مستقیماً نزدِ دیگری «شاگردی» کرده باشد؛ مثلاً آنگونه که در دومین مکتب موسیقی وین، آلبان برگ و آنتون وِبِرن نزد آرنولد شونبرگ درس آموختند، گرچه این موضوع واقعیت دارد که بتهوون مدتی در جوانی درس هایی از هایدن گرفت.
گسترش نخستین مکتب وین و افزودنِ چهره هایی دیگر، نظیر آنتون بروکنر، یوهانس برامس، و گوستاو مالر، تلاش هایی صرفاً ژورنالیستی به شمار می رود و هرگز عملاً چنین تلاشی در دنیای موسیقی شناسی آکادمیک صورت نگرفته است.