نخستین جنگ استقلال ایتالیا ( ایتالیایی: Prima guerra d'indipendenza italiana ) جنگی بود که در سال های ۱۸۴۸ تا ۴۹ میان پادشاهی ساردنی و امپراتوری اتریش درگرفت. این جنگ در مناطق کوستوزا و نووارا شدید تر بود و نهایتاً اتریشی ها در آن پیروز شدند. این جنگ بخشی از انقلاب سال ۱۸۴۸ ایتالیا نیز بحساب می آید.
... [مشاهده متن کامل]
این انقلاب شورش های سازمان یافته ای بود که ساکنان شبه جزیره ایتالیا و سیسیل تحت رهبری روشنفکران و کسانی که خواهان یک حکومت لیبرال بودند انجام شد. ناسیونالیست های ایتالیایی در این انقلاب تلاش می کردند تا سلطه واپسگرایانه اتریش بر کشورشان را پایان دهند. در این برهه ایتالیا یک کشور متحد نبود بلکه بخش ها و ایالت های مختلفی را شامل می شد. ایالت های شمالی تحت سلطه امپراتوری اتریش بود. تمایل به آزادی از حاکمیت خارجی و رهبری محافظه کار اتریشی ها باعث شد که ایتالیایی ها گام های اولیه برای بیرون کردن اتریش از سرزمینشان را بردارند. نخستین گام این انقلاب توسط ایالت پیه دومونت یکی از چهار ایالتی که اتریشی ها به ساکنانش حقوق لیبرالی داده بودند برداشته شد. علاوه بر این قیام ها در پادشاهی لومباردی ونه تیا به طور خاص در میلان اتریشی ها را وادار کرد تا به کوادریلاته رو عقب نشینی کنند.
در سال ۱۸۴۸ شورش های مختلفی در سراسر اروپا از جمله در ایتالیا بوقوع پیوست. در مناطق تحت کنترل اتریش یعنی پادشاهی لومباردی ونه تیا و میلان و ونیز شورش هایی وجود داشت. پادشاهی ساردینی تصمیم گرفت تا این لحظات را در یابد و علیه امپراتوری اتریش اعلام جنگ کرد. این پادشاهی با کمک ایالت پاپال و سیسیل اتریشی ها را مجبور به عقب نشینی کرد و آنها سرزمین های تحت کنترلشان در این کشور را از دست دادند.
نیروهایی که در این جنگ شرکت داشتند شامل دو سپاه و یک لشکر با ۱۲۰۰۰ سرباز بود. بهترین یکان های موجود در این جنگ یکان توپخانه و سواره نظام بودند. در ۲۱ مارس دوک توسکانی نیز اعلام کرد که علیه اتریش در این جنگ شرکت می کند. او ۶۷۰۰ سرباز داشت. ارتش پاپال هم نیروی مشابهی داشت که توسط بسیاری از رزمندگان داوطلب حمایت می شد. در ۲۵ مارس پیشقراولان سپاه دوم وارد میلان شدند.
در سال ۱۸۴۸ که بعنوان سال انقلاب ها شناخته می شود انقلابیون از هر حرکتی در کشورهای اروپایی بجز بریتانیا و روسیه که قصد ایجاد حکومتی مشروطه داشتند حمایت می کرد. در این سال فرانسوی ها وارد نخستین جنگ استقلال ایتالیا نشدند. اگرچه در ابتدا ارتش اتریش در ۲۹ مه در منطقه کورتاتون سپاهیان ایتالیا را شکست داد ولی نیروهای مقاومت تجدید سازماندهی کردند و نبرد گویتو را یک روز بعد به نفع خود تمام کردند.
... [مشاهده متن کامل]
این انقلاب شورش های سازمان یافته ای بود که ساکنان شبه جزیره ایتالیا و سیسیل تحت رهبری روشنفکران و کسانی که خواهان یک حکومت لیبرال بودند انجام شد. ناسیونالیست های ایتالیایی در این انقلاب تلاش می کردند تا سلطه واپسگرایانه اتریش بر کشورشان را پایان دهند. در این برهه ایتالیا یک کشور متحد نبود بلکه بخش ها و ایالت های مختلفی را شامل می شد. ایالت های شمالی تحت سلطه امپراتوری اتریش بود. تمایل به آزادی از حاکمیت خارجی و رهبری محافظه کار اتریشی ها باعث شد که ایتالیایی ها گام های اولیه برای بیرون کردن اتریش از سرزمینشان را بردارند. نخستین گام این انقلاب توسط ایالت پیه دومونت یکی از چهار ایالتی که اتریشی ها به ساکنانش حقوق لیبرالی داده بودند برداشته شد. علاوه بر این قیام ها در پادشاهی لومباردی ونه تیا به طور خاص در میلان اتریشی ها را وادار کرد تا به کوادریلاته رو عقب نشینی کنند.
در سال ۱۸۴۸ شورش های مختلفی در سراسر اروپا از جمله در ایتالیا بوقوع پیوست. در مناطق تحت کنترل اتریش یعنی پادشاهی لومباردی ونه تیا و میلان و ونیز شورش هایی وجود داشت. پادشاهی ساردینی تصمیم گرفت تا این لحظات را در یابد و علیه امپراتوری اتریش اعلام جنگ کرد. این پادشاهی با کمک ایالت پاپال و سیسیل اتریشی ها را مجبور به عقب نشینی کرد و آنها سرزمین های تحت کنترلشان در این کشور را از دست دادند.
نیروهایی که در این جنگ شرکت داشتند شامل دو سپاه و یک لشکر با ۱۲۰۰۰ سرباز بود. بهترین یکان های موجود در این جنگ یکان توپخانه و سواره نظام بودند. در ۲۱ مارس دوک توسکانی نیز اعلام کرد که علیه اتریش در این جنگ شرکت می کند. او ۶۷۰۰ سرباز داشت. ارتش پاپال هم نیروی مشابهی داشت که توسط بسیاری از رزمندگان داوطلب حمایت می شد. در ۲۵ مارس پیشقراولان سپاه دوم وارد میلان شدند.
در سال ۱۸۴۸ که بعنوان سال انقلاب ها شناخته می شود انقلابیون از هر حرکتی در کشورهای اروپایی بجز بریتانیا و روسیه که قصد ایجاد حکومتی مشروطه داشتند حمایت می کرد. در این سال فرانسوی ها وارد نخستین جنگ استقلال ایتالیا نشدند. اگرچه در ابتدا ارتش اتریش در ۲۹ مه در منطقه کورتاتون سپاهیان ایتالیا را شکست داد ولی نیروهای مقاومت تجدید سازماندهی کردند و نبرد گویتو را یک روز بعد به نفع خود تمام کردند.
