نخستین آسیای کوچک فک بالا. نخستین آسیای کوچک فک بالا ( به انگلیسی: Maxillary first premolar ) یکی از دو دندانی است که در فک بالا قرار دارد، از دید کناری ( دور از خط وسط صورت ) پس از هر دو دندان نیش فک بالا در دهان اما از دید مزیال ( به سمت خط وسط صورت ) پیش از هر دو دومین آسیای کوچک فک بالا است. کارکرد این دندان آسیای کوچک شبیه دندان نیش است، زیرا عمل اصلی در هنگام جویدن پارگی است که معمولاً به عنوان جویدن شناخته می شود. دو لایه دندانی ( کاسپ ) روی دندان های نخست آسیای کوچک فک بالا وجود دارد و لایه بوکال ( نزدیک تر به گونه ) به اندازه ای تیز است که شبیه دندان های پیش رو موجود در جانوران گوشتخوار است. هیچ دندان آسیای کوچک فک بالای شیری وجود ندارد. در حدود ۱۱–۱۰ سالگی دندان های آسیای شیری ریخته و آسیای کوچک دائمی به جای آن بیرون می زنند. حدود ۳ سال طول می کشد تا آسیای کوچک بالغ و ریشه آن به طور کامل کلسیم سازی شود. به دلیل ریشه بوکال بلند با کانال ریشه باریک و ریشه کوتاه کامی با کانال ریشه پهن، پرمولر نخست بالایی بسیار مستعد شکستگی در حین اگزودنتیا است، از این رو گاهی از آن به عنوان "پادشاه شکستگی" یاد می شود. در سیستم جهانی شماره گذاری، آسیاهای کوچک دائمی فک بالا با یک عدد مشخص می شوند. نخستین آسیای کوچک دائمی فک بالا با نام "۵" و سمت چپ "۱۲" شناخته می شود. در نماد پالمر، یک عدد همراه با نمادی استفاده می شود که مشخص می کند دندان در کدام چهارک قرار دارد. برای این دندان، آسیای کوچک نخست چپ و راست دارای یک عدد "۴" هستند، اما سمت راست دارای علامت "┘" در زیر آن هستند، در حالی که دندان سمت چپ دارای "└" است. نماد بین المللی دارای سیستم شماره گذاری متفاوتی نسبت به دو مورد پیشین است و آسیای کوچک نخست دائمی در فک بالا با نام "۱۴" و سمت چپ با نام "۲۴" شناخته می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف
