نَخْجَوانی، نعمت الله ( ـ آق شهر ۹۲۰ق)
(یا: شیخ بابانعمت؛ علوان آق شهری) نویسنده، شاعر و عارف ایرانی. در زادگاهش درس خواند. سپس به تصوف روی آورد و گوشه نشین شد. از پیروان نظریۀ وحدت وجود بود و اشعاری با درو ن مایه های عرفانی می سرود. در ۹۲۰ق، تفسیری صوفیانه به آیات قرآن نوشت. از آثارش: شرح گلشن راز به فارسی؛ الفواتح الالهیة والمفاتیح الغیبیه در تفسیر قرآن؛ حاشیه بر انوارالتنزیل و اسرارالتأویل قاضی بیضاوی؛ هدایة الاخوان؛ شرح فصوص الحکم.
(یا: شیخ بابانعمت؛ علوان آق شهری) نویسنده، شاعر و عارف ایرانی. در زادگاهش درس خواند. سپس به تصوف روی آورد و گوشه نشین شد. از پیروان نظریۀ وحدت وجود بود و اشعاری با درو ن مایه های عرفانی می سرود. در ۹۲۰ق، تفسیری صوفیانه به آیات قرآن نوشت. از آثارش: شرح گلشن راز به فارسی؛ الفواتح الالهیة والمفاتیح الغیبیه در تفسیر قرآن؛ حاشیه بر انوارالتنزیل و اسرارالتأویل قاضی بیضاوی؛ هدایة الاخوان؛ شرح فصوص الحکم.
wikijoo: نخجوانی،_نعمت_الله_(_ـ_آق_شهر_۹۲۰ق)