نجم الدین کاهی کابلی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
کاهی کابلی، نجم الدین، ابوالقاسم محمد
عالم، نقاش و شاعر، متخلص به کاهی. از ساداتی بود که در میانکال - میان بخارا و سمرقند - به دنیا آمده است. وی معروف به ملا قاسم، اهل کابل و از شاگردان عبدالرحمان جامی بود که علوم ظاهری را نزد او آموخت و بعد از مدتی به آن قانع نشد و به فراگیری علوم باطن پرداخت.
سپس به بدخشان رفت و در ملازمت میرزا عسکری برادر همایون پادشاه درآمد. بعد به هند رفت و در آنجا از مریدان سید محمدشاه جهانگیر هاشمی کرمانی صاحب «مظهر آثار» شد و از بزرگان سلسله ی نعمت اللهی گردید و سرانجام به دربار اکبر شاه رفت.
مدتی در بنارس و آگره نیز اقامت داشت. به آورده ی «ریحانة الادب»، از تذکره ی «علمای هند»، وی در علم تفسیر، هیئت، کلام و تصوف دست داشت. کاهی در فن موسیقی و نقاشی نیز ماهر و در قطاعی و تذهیب کم نظیر و استاد بود آن گونه که قاطعی هروی از شاگردان او به حساب می آید. مرگ وی در آگره روی داد. از آثارش: مثنوی «گل نشان» یا «گل افشان» در جواب «بوستان» سعدی؛ منظومه ای در معما بر وزن «حدیقه» سنایی؛ دیوان شعر به نام «رفیع الدرجات».