نَجم الدّین رازی، عبدالله (ری ۵۶۴ـ بغداد ۶۵۴ق)
(یا: نجم الدین دایه) عارف و صوفی ایرانی. به کسب علوم پرداخت و آن گونه که از آثارش نمایان است بهره ای بسزا از علوم قرآن و حدیث یافت. در جوانی، مدت ها به سیاحت پرداخت و از ری تا خراسان و از آن جا تا خوارزم و عراق را سیاحت کرد. او را از اصحاب نجم الدین کبری دانسته اند که به ارادۀ همو، از تربیت مجدالدین بغدادی برخوردار شد. آن گاه به قونیه رفت و با مولوی و صدرالدین قونوی ملاقات کرد و در همین سفر در نمازی، بر آن هر دو مقدّم شد و امامت کرد. آن گاه برای بقیۀ عمر، به عراق بازگشت. آرامگاه او را در مسجد شونیزیه، نزدیک قبر جنید و سرّی، دانسته اند. شماری از آثار او در شمار ارزشمندترین آثار صوفیان است. از آثارش: مرصادالعباد من المبدأ الی المعاد است که آن را در ۶۲۰ق در سیواس و به پاس انعام علاء الدوله کیقباد سلجوقی، سلطان قیصریه نوشت و دو تحریر از آن ساخت؛ بحرالحقایق و المعانی فی تفسیر السبع المثانی که تفسیری است عرفانی بر قرآن کریم؛ معیار الصدق فی مصداق العشق.
(یا: نجم الدین دایه) عارف و صوفی ایرانی. به کسب علوم پرداخت و آن گونه که از آثارش نمایان است بهره ای بسزا از علوم قرآن و حدیث یافت. در جوانی، مدت ها به سیاحت پرداخت و از ری تا خراسان و از آن جا تا خوارزم و عراق را سیاحت کرد. او را از اصحاب نجم الدین کبری دانسته اند که به ارادۀ همو، از تربیت مجدالدین بغدادی برخوردار شد. آن گاه به قونیه رفت و با مولوی و صدرالدین قونوی ملاقات کرد و در همین سفر در نمازی، بر آن هر دو مقدّم شد و امامت کرد. آن گاه برای بقیۀ عمر، به عراق بازگشت. آرامگاه او را در مسجد شونیزیه، نزدیک قبر جنید و سرّی، دانسته اند. شماری از آثار او در شمار ارزشمندترین آثار صوفیان است. از آثارش: مرصادالعباد من المبدأ الی المعاد است که آن را در ۶۲۰ق در سیواس و به پاس انعام علاء الدوله کیقباد سلجوقی، سلطان قیصریه نوشت و دو تحریر از آن ساخت؛ بحرالحقایق و المعانی فی تفسیر السبع المثانی که تفسیری است عرفانی بر قرآن کریم؛ معیار الصدق فی مصداق العشق.