نجم الدین دایه. [ ن َ مُدْ دی ن ِ ی َ ] ( اِخ ) رجوع به نجم الدین رازی شود.
فرهنگ فارسی
شیخ عبدالله بن محمد مکنی به ابوبکر و معروف به شیخ نجم الدین دایه ( ف. ۶۴۵ ه.ق . ) از عرفای بزرگ قرن هفتم و از شاگردان شیخ نجم الدین کبری است بسال ۶۱۷ پس از واقعه قتل استادش نجم الدین کبری بهنگام حمله مغول بخراسان از خوارزم فرار کرد و بهمدان آمد و در ۶۱۸ همدان را ترک کرده به اردبیل رفت ولی در همان سال روانه بلاد روم شد و در قیساریه روم بخدمت سلطان علائ الدوله کیقباد سلجوقی رسید و از آن پس در حمایت وی قرار گرفت و بپاس انعام سلطان در ۶۲٠ در شهر سیواس کتاب مرصاد العباد را بفارسی بنام علائ الدوله تصنیف کرد و بقیه عمر را در بلاد روم با مصاحبانی چون صدرالدین قونیوی و جلال الدین مولوی گذرانید و در سال ۶۴۵ ه.ق. وفات یافت .
