نجاسات

[ویکی شیعه] نجس اصطلاحی فقهی که به آنچه از نظر شرعی ناپاک (غیرطاهر) است اطلاق می شود. چیزهایی که نجس به شمار می روند به دو دسته تقسیم می شوند: دسته نخست، آنچه اصالتاً نجس است (نجاسات ده گانه) که آن را عین نجس می گویند؛ دسته دوم آنچه اصالتاً پاک است اما به دلیل تماس با نجاسات، نجس شده است (مُتَنَجَّس). چندین حکم تکلیفی و وضعی درباره نجاسات وجود دارد؛ مانند اینکه خوردن آنها حرام است و یا اینکه لباس نمازگزار نباید نجس باشد.
برای واژۀ «نجس» معانی مختلفی ذکر شده، امّا معنای مشهور آن عبارت است از: «ناپاکی»، «کثیفی»، «پلیدی»، «ضد طهارت» و «ضد نظافت». این واژه در اصطلاح فقهی برای اشاره به چیزهایی به کار می رود که از نظر شرعی غیرطاهر به شمار می روند و احکامی درباره آنها وجود دارد. بنابراین نجس در مقابل طاهر قرار دارد نه در برابر آلوده و ناپاک. امکان دارد شیئی آلوده باشد اما به لحاظ شرعی طاهر به شمار آید و یا برعکس یعنی شیئی سالم و پاکیزه باشد اما از نظر شرعی غیرطاهر باشد.
این واژه به سه صورت «نَجِس»، «نَجَس» و «نَجْس» به کار رفته است. واژه «نَجَس» تنها برای اعیان ده گانه نجاسات به کار می رود ولی واژه «نَجِس» هم برای اعیان نجس و هم برای آنچه نجس شده (مُتَنَجِّس) استفاده می شود.

[ویکی اهل البیت] بعضی چیزها هست که نباید اثری از آن ها در بدن و لباس نمازگزار باشد و چنانچه کسی به آن ها آلوده باشد، باید قبل از نماز آن ها را پاک کند. این چیزها همان ناپاکی ها (نجاسات) هستند.اشیاءنجس شده رامتنجس میگویند
اگر چیز پاک به چیز نجس برسد و هر دو یا یکی از آن ها به طوری تر باشد که تری یکی به دیگری برسد، آن چیز پاک نجس می شود(متنجس).
نجاست هر چیز از سه راه ثابت می شود:
در 5 مورد اگر بدن یا لباس نمازگزار پاک نباشد، نماز او صحیح است:
بعضی از احکام بدن یا لباسی که به خون و غیره، نجس شده عبارت است از: