( نبکة ) نبکة. [ ن َ ب َ ک َ / ن َ ک َ ] ( ع اِ ) زمین که در آن نشیب و فراز باشد. || پشته. ریگ توده خرد. || پشته تیزسر، و گاهی سرخ هم باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ج ، نبک ، نبوک ، نباک.
