نبردناو کلاس کوئین الیزابت ( به انگلیسی: Queen Elizabeth - class battleship ) یک کلاس از پنج نبردناو نیروی دریایی بریتانیا بود که در دهه ۱۹۱۰ ساخته شدند. از نبردناوهای این کلاس به عنوان نخستین «نبردناوهای سریع» یاد می شود. این نبردناو در هر دو جنگ جهانی به خدمت پرداختند.
در طراحی اولیه، طول کلی ۶۳۹ فوت ۹ اینچ ( ۱۹۵ متر ) با طول خط آب ۶۳۴ فوت ۶ اینچ ( ۱۹۳٫۴ متر ) ، عرض ۹۰ فوت ۶ اینچ ( ۲۷٫۶ متر ) و میانگین آبخور در بارگیری معمول ۲۸ فوت ۹ اینچ ( ۸٫۸ متر ) بود. به هر صورت ابعاد نهایی کشتی های مختلف کلاس با این مقادیر اسمی کاملا مغایرت داشت. این کلاس ارتفاع متاسنتریک زیادی داشت که بیشتر از کلاس های پیشین بود. این ویژگی باعث پایداری کشتی های آن می شد. مازه های شکم کشتی به گونه ای نصب شدند که سرعت غلطیدن کشتی را کاهش دهد. [ ۱]
وزن معمول در طراحی ۲۷٬۵۰۰ تن بود اما در طول حیات کشتی ها افزایش یافت و مخصوصا پس از افزایش زره آن ها، به بیش از ۲۹٬۰۰۰ تن رسید. وزن بارگیری کامل در طراحی ۳۳٬۰۰۰ تن بود . [ ۲]
مهم ترین تفاوت ظاهری این کلاس با کلاس پیشین، کلاس آیرون دوک، حذف شدن برجک Q در میانه کشتی بود که قوس آتش را محدود می کرد. به هر صورت با افزایش کالیبر توپ های اصلی از ۱۳٫۵ اینچ ( ۳۴۳ میلیمتر ) به ۱۵ اینچ ( ۳۸۱ میلیمتر ) ، توان آتش پهنای کشتی اصلاً کاهش نیافت. هشت توپ ۱۵ اینچی گلوله هایی مجموعاً با وزن ۱۵٬۳۶۰ پوند ( ۶٬۹۶۷ کیلوگرم ) شلیک می کردند؛ درحالیکه وزن گلوله های شلیک شده از ده توپ ۱۳٫۵ اینچی ۱۴٬۰۰۰ پوند ( ۶٬۳۵۰ کیلوگرم ) بود. برجک های اصلی قابلیت بالا بردن توپ ها تا زاویه ۲۰ درجه را داشتند و می توانستند گلوله ها را حداکثر تا برد ۲۳٬۴۰۰ یارد ( ۲۱٫۴ کیلومتر ) شلیک کنند. توپ بهبود یافته ۱۵ اینچی Mk I/N که هنگام بازسازی در اواخر دهه ۱۹۳۰ بر روی کوئین الیزابت، وارسپایت و وَلیِنت نصب شد، زاویه بالا آمدن توپ را به ۳۰ درجه افزایش داد. [ ۳]
در قسمت پیش ران تنها از نفت به جای زغال سنگ یا حالت ترکیبی، به عنوان سوخت استفاده شد. این مسئله موجب افزایش زیاد توان اسب بخار برای رساندن سرعت به ۲۵ گره گشت. چهار میل کاردان در جلو و عقب دارای توربین های پر فشار بودند و در جلو و عقب به میل کاردان ها و توربین های کم فشار اطراف و میل کاردان های مرکزی اتصال داشتند. کشتی های این کلاس در ابتدا با دو دودکش ساخته شدند. این ویژگی منحصر به فرد در دگرگونی های مختلف در طول خدمت کشتی ها تغییر کرد. هر دودکش به دوازده دیگ بخار که در چهار اتاقک قرار داشتند، متصل بود. دیگ ها بخار را با فشار کاری ۱۷۵ پوند ( ۷۹٫۴ کیلوگرم ) وارد توربین ها می کردند. فشار کاری دیگ های بخار ۲۳۵ پوند ( ۱۰۶٫۶ کیلوگرم ) بود. برهم و ولینت دارای دیگ های بخار یَرو و توربین های براون - کورتیس بودند؛ درحالیکه سه کشتی دیگر از دیگ های بخار بابوک و ویلکاکس و توربین های پارسونس استفاده می نمودند. کلاس کوئین الیزابت نخستین کلاس نبردناوهای سریع نیروی دریایی بریتانیا بود. مجموع توان طراحی ۵۶٬۵۰۰ اسب بخار کشتی برای سرعت ۲۳ گره و توان سرریز ۷۵٬۰۰۰ اسب بخار کشتی برای سرعت ۲۵ گره بود. در آزمایش ها همه کشتی به توان بین ۷۱٬۰۰۰ تا ۷۶٬۵۰۰ اسب بخار کشتی دست یافتند که آن ها را با وجود افزایش وزن به سرعت ۲۴ گره رساند. این میزان در هنگام بازسازی به ۸۰٬۰۰۰ اسب بخار کشتی رسید تا کشتی ها بتوانند حداکثر سرعت خود را حفظ نمایند. حداکثر ظرفیت ۳۴۰۰ تن سوخت وجود داشت اما معمولاً به ۲۸۰۰ تن محدود می شد. این مقدار در بارگیری معمول تنها شامل ۶۵۰ تن سوخت می گردید. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر طراحی اولیه، طول کلی ۶۳۹ فوت ۹ اینچ ( ۱۹۵ متر ) با طول خط آب ۶۳۴ فوت ۶ اینچ ( ۱۹۳٫۴ متر ) ، عرض ۹۰ فوت ۶ اینچ ( ۲۷٫۶ متر ) و میانگین آبخور در بارگیری معمول ۲۸ فوت ۹ اینچ ( ۸٫۸ متر ) بود. به هر صورت ابعاد نهایی کشتی های مختلف کلاس با این مقادیر اسمی کاملا مغایرت داشت. این کلاس ارتفاع متاسنتریک زیادی داشت که بیشتر از کلاس های پیشین بود. این ویژگی باعث پایداری کشتی های آن می شد. مازه های شکم کشتی به گونه ای نصب شدند که سرعت غلطیدن کشتی را کاهش دهد. [ ۱]
وزن معمول در طراحی ۲۷٬۵۰۰ تن بود اما در طول حیات کشتی ها افزایش یافت و مخصوصا پس از افزایش زره آن ها، به بیش از ۲۹٬۰۰۰ تن رسید. وزن بارگیری کامل در طراحی ۳۳٬۰۰۰ تن بود . [ ۲]
مهم ترین تفاوت ظاهری این کلاس با کلاس پیشین، کلاس آیرون دوک، حذف شدن برجک Q در میانه کشتی بود که قوس آتش را محدود می کرد. به هر صورت با افزایش کالیبر توپ های اصلی از ۱۳٫۵ اینچ ( ۳۴۳ میلیمتر ) به ۱۵ اینچ ( ۳۸۱ میلیمتر ) ، توان آتش پهنای کشتی اصلاً کاهش نیافت. هشت توپ ۱۵ اینچی گلوله هایی مجموعاً با وزن ۱۵٬۳۶۰ پوند ( ۶٬۹۶۷ کیلوگرم ) شلیک می کردند؛ درحالیکه وزن گلوله های شلیک شده از ده توپ ۱۳٫۵ اینچی ۱۴٬۰۰۰ پوند ( ۶٬۳۵۰ کیلوگرم ) بود. برجک های اصلی قابلیت بالا بردن توپ ها تا زاویه ۲۰ درجه را داشتند و می توانستند گلوله ها را حداکثر تا برد ۲۳٬۴۰۰ یارد ( ۲۱٫۴ کیلومتر ) شلیک کنند. توپ بهبود یافته ۱۵ اینچی Mk I/N که هنگام بازسازی در اواخر دهه ۱۹۳۰ بر روی کوئین الیزابت، وارسپایت و وَلیِنت نصب شد، زاویه بالا آمدن توپ را به ۳۰ درجه افزایش داد. [ ۳]
در قسمت پیش ران تنها از نفت به جای زغال سنگ یا حالت ترکیبی، به عنوان سوخت استفاده شد. این مسئله موجب افزایش زیاد توان اسب بخار برای رساندن سرعت به ۲۵ گره گشت. چهار میل کاردان در جلو و عقب دارای توربین های پر فشار بودند و در جلو و عقب به میل کاردان ها و توربین های کم فشار اطراف و میل کاردان های مرکزی اتصال داشتند. کشتی های این کلاس در ابتدا با دو دودکش ساخته شدند. این ویژگی منحصر به فرد در دگرگونی های مختلف در طول خدمت کشتی ها تغییر کرد. هر دودکش به دوازده دیگ بخار که در چهار اتاقک قرار داشتند، متصل بود. دیگ ها بخار را با فشار کاری ۱۷۵ پوند ( ۷۹٫۴ کیلوگرم ) وارد توربین ها می کردند. فشار کاری دیگ های بخار ۲۳۵ پوند ( ۱۰۶٫۶ کیلوگرم ) بود. برهم و ولینت دارای دیگ های بخار یَرو و توربین های براون - کورتیس بودند؛ درحالیکه سه کشتی دیگر از دیگ های بخار بابوک و ویلکاکس و توربین های پارسونس استفاده می نمودند. کلاس کوئین الیزابت نخستین کلاس نبردناوهای سریع نیروی دریایی بریتانیا بود. مجموع توان طراحی ۵۶٬۵۰۰ اسب بخار کشتی برای سرعت ۲۳ گره و توان سرریز ۷۵٬۰۰۰ اسب بخار کشتی برای سرعت ۲۵ گره بود. در آزمایش ها همه کشتی به توان بین ۷۱٬۰۰۰ تا ۷۶٬۵۰۰ اسب بخار کشتی دست یافتند که آن ها را با وجود افزایش وزن به سرعت ۲۴ گره رساند. این میزان در هنگام بازسازی به ۸۰٬۰۰۰ اسب بخار کشتی رسید تا کشتی ها بتوانند حداکثر سرعت خود را حفظ نمایند. حداکثر ظرفیت ۳۴۰۰ تن سوخت وجود داشت اما معمولاً به ۲۸۰۰ تن محدود می شد. این مقدار در بارگیری معمول تنها شامل ۶۵۰ تن سوخت می گردید. [ ۴]
