نبرد گوادالته یا شذونه یا وادی لکه، نبردی میان مهاجمان مسلمان به فرماندهی طارق بن زیاد و ویزیگوت های هیسپانیا به فرماندهی ردریک بر سر تسخیر هیسپانیا در سال ۹۲ هجری ( ۲۷ آوریل ۷۱۱ میلادی ) بود. پادشاهی ویزیگوت به مرکزیت طولطوم تا زمان حملهٔ مسلمانان، بر هیسپانیا مسلط بودند. مشکلاتی که به دلیل جانشینی پادشاه وتیزا بین پسرش اژیکا و فرمانده سپاهش، ردریک رخ داد، باعث ایجاد دو دستگی شد. همچنین سخت گیری های مسیحیان به مردم نسبت به انتشار مذاهب مختلف و طبقه بندی اجتماعی جامعه اندلس در آن دوران از جمله عوامل سرعت بخشیدن به فتح هیسپانیا به دست مسلمانان بود.
... [مشاهده متن کامل]
سرانجام با توصیه کنت یولیان به والی افریقیه و مغرب، موسی بن نصیر، نیروهای مسلمان به فرماندهی طارق بن زیاد، فرمانده امویان در افریقیه، به فرمان موسی بن نصیر، بعد از گذر از تنگه جبل طارق و رسیدن به نهر گوادالته، طی جنگی ۴ روزه در سال ۷۱۱ میلادی بر دولت ۳۰۰ سالهٔ ویزیگوت پیروز شد و واپسین شاه ویزیگوت، ردریک، شکست خورد و مجبور به فرار شد اما در هنگام گریز از میدان نبرد، کشته شد. این جنگ سرآغازی برای فتوحات مسلمانان در منطقه هیسپانیا، اندلس و جنوب غربی اروپا بود و همچنین موجب شکل گیری دوران جدیدی برای مردم هیسپانیا شد و وضع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی آن ها را تغییر داد. در آخر موسی بن نصیر به فرمان خلیفه ولید بن عبدالملک، همراه با طارق بن زیاد به شام بازگشت و پسرش عبدالعزیز را در اندلس جانشین خود کرد.
اقوامی همچون سوئوها و آلان ها پس از غارت فرانسه به هیسپانیا مهاجرت کرده و در آن جا ساکن شدند. اما پس از ضعف روم ویزیگوت ها طبق توافقی که با امپراتور روم داشتند، بر جنوب گل و هیسپانیا مسلط شدند. آن ها به مرور زمان تمام اقوام ساکن در هیسپانیا را به شمال آفریقا راندند و تسلط خود را بر هیسپانیا کامل کردند. مرکز ویزیگوت ها، طولطوم، که یکی از مراکز مهم یهودیان در عهد رومیان بود که با پذیرش آئین مسیحیت توسط بومیان آنجا، ویزیگوت ها قدرت و نفوذ خود را در منطقه گسترش دادند. ویزیگوت ها با اینکه از قبایل ژرمن بودند و رسومات خود تبعیت می کردند، اما بعد از استقرار در هیسپانیا برای تحکیم پایه های حکومت خود، در زمینهٔ نظامی، قانون و مذهب از رومیان تبعیت کردند تا بتوانند نزدیک به ۳۰۰ سال در این منطقه تا زمان ورود مسلمانان به منطقه، حاکمیت هیسپانیا را در دست بگیرند.
... [مشاهده متن کامل]
سرانجام با توصیه کنت یولیان به والی افریقیه و مغرب، موسی بن نصیر، نیروهای مسلمان به فرماندهی طارق بن زیاد، فرمانده امویان در افریقیه، به فرمان موسی بن نصیر، بعد از گذر از تنگه جبل طارق و رسیدن به نهر گوادالته، طی جنگی ۴ روزه در سال ۷۱۱ میلادی بر دولت ۳۰۰ سالهٔ ویزیگوت پیروز شد و واپسین شاه ویزیگوت، ردریک، شکست خورد و مجبور به فرار شد اما در هنگام گریز از میدان نبرد، کشته شد. این جنگ سرآغازی برای فتوحات مسلمانان در منطقه هیسپانیا، اندلس و جنوب غربی اروپا بود و همچنین موجب شکل گیری دوران جدیدی برای مردم هیسپانیا شد و وضع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی آن ها را تغییر داد. در آخر موسی بن نصیر به فرمان خلیفه ولید بن عبدالملک، همراه با طارق بن زیاد به شام بازگشت و پسرش عبدالعزیز را در اندلس جانشین خود کرد.
اقوامی همچون سوئوها و آلان ها پس از غارت فرانسه به هیسپانیا مهاجرت کرده و در آن جا ساکن شدند. اما پس از ضعف روم ویزیگوت ها طبق توافقی که با امپراتور روم داشتند، بر جنوب گل و هیسپانیا مسلط شدند. آن ها به مرور زمان تمام اقوام ساکن در هیسپانیا را به شمال آفریقا راندند و تسلط خود را بر هیسپانیا کامل کردند. مرکز ویزیگوت ها، طولطوم، که یکی از مراکز مهم یهودیان در عهد رومیان بود که با پذیرش آئین مسیحیت توسط بومیان آنجا، ویزیگوت ها قدرت و نفوذ خود را در منطقه گسترش دادند. ویزیگوت ها با اینکه از قبایل ژرمن بودند و رسومات خود تبعیت می کردند، اما بعد از استقرار در هیسپانیا برای تحکیم پایه های حکومت خود، در زمینهٔ نظامی، قانون و مذهب از رومیان تبعیت کردند تا بتوانند نزدیک به ۳۰۰ سال در این منطقه تا زمان ورود مسلمانان به منطقه، حاکمیت هیسپانیا را در دست بگیرند.
