نبرد کاپورتو

دانشنامه عمومی

نبرد کاپورتو ( همچنین معروف است به نبرد دوازدهم ایزونزو ) از ۲۴ اکتبر تا ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷ میلادی به طول انجامید. این نبرد در نزدیکی شهر کوبارید ( شمال غربی اسلوونی کنونی ) در جریان جبهه ایتالیا در جنگ جهانی اول رخ داد. از آنجا که شهر کوبارید را در زبان آلمانی، کارفریت نیز می نامند، این نبرد به نبرد کارفریت معروف شد.
نیروهای اتریش - مجارستان که توسط واحدهای آلمانی تقویت شده بودند، به آسانی توانستند وارد خطوط مقدم جبهه ایتالیا شوند و ضربات مرگباری به ارتش این کشور وارد آورند؛ در حالی که واحدهای ارتش ایتالیا عملاً هیچ گونه هماهنگی و ارتباطی ای با هم نداشتند. استفادهٔ آلمانی ها از طلایه داران ارتششان نقش اساسی در این پیروزی داشت و استفاده آنان از گاز سمی نیز در متلاشی کردن خطوط ایتالیا اثرگذار بود.
عکس نبرد کاپورتو
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

نبرد کاپورِتّو (Battle of Caporetto)
نبرد کاپورِتّو
پیروزی نیروهای مشترک آلمانی ـ اتریشی بر ارتش ایتالیا در اکتبر ۱۹۱۷ درخلال جنگ جهانی اول. این نبرد در کاپورتو، روستایی در ساحل رود ایزونتسو در شمال غرب اسلوونی، رخ داد. ژنرال کارل فون بولو، فرماندۀ آلمانی، از خطوط دفاعی ایتالیایی ها در ایزونتسو عبور کرد و نیروهای ایتالیایی را به عقب نشینی به سوی خط دفاعی پیاوه واداشت. در پایان سپتامبر ۱۹۱۷، تهاجم ایتالیایی ها علیه اتریشی ها در منطقۀ ایزونتسو خاتمه یافت، اما در تابستان همان سال، ستاد نیروهای آلمانی، حمله ای را در این منطقه تدارک دیده بودند و درطی اکتبر، یگان های کمکی مهمّی از آلمانی ها، به نیروهای اتریشی پیوستند. ایتالیایی ها گمان می کردند که حمله از شمال صورت خواهد گرفت، اما نیروی بسیار بزرگی از آلمانی ها، کاملاً مخفیانه، در منتهی الیه جنوبی جبهه ایتالیایی ها گرد آمدند. در ۲۴ اکتبر پس از بمباران سنگین توپخانه، فون بالاو از خطوط دفاعی ایتالیایی ها در غرب ایزونتسو گذشت و به کاپورتو عزیمت کرد. نبردی سنگین در طول روز بعد ادامه یافت و تأخیر در اعزام نیروهای ذخیره سبب تضعیف قدرت دفاعی ایتالیایی ها شد. با نفوذ بیشتر آلمانی ها، جناح های خط دفاعی باقی مانده از ایتالیایی ها در معرض تهدید قرار گرفت و ایتالیایی ها به ناچار عقب نشینی کردند. در ۲۶ اکتبر، کاپورتو سقوط کرد و تعداد انبوهی از سربازان ایتالیایی باشتاب عقب نشینی کردند. سرانجام، ژنرال لوئیجی کادورنا فرمان عقب نشینی کامل را صادر کرد که مستلزم عقب نشینی حدود ۹۵ کیلومتر تا استقرار در خطوط دفاعی رود پیاوه بود. فروپاشی ناگهانی نیروهای ایتالیایی، فون بولاو را غافلگیر کرد و او نتوانست نیروهای ذخیره را برای استفاده از این موقعیت به میدان آورد. نیروهای اتریشی ـ آلمانی، با توجه به اوضاع، صرفاً با تعقیب آرام نیروهای ایتالیایی، گوریتسیا، چیویداله، و اودینه را تصرف کردند. نیروهای فون بولاو در سوم نوامبر ۱۹۱۷ از خط مقدم ایتالیایی ها از رود تالیامنتو عبور کردند و پایگاه های ایتالیا را درهم شکستند، اما پیشروی آنان در خط دفاعی پیاوه متوقف شد.

پیشنهاد کاربران

بپرس