نبرد پواتیه نبردی در جریان جنگ صدساله، بین نیروهای پادشاهی فرانسه به رهبری ژان دوم، پادشاه فرانسه و نیروهای پادشاهی انگلستان به رهبری ادوارد، ولیعهد انگلستان بود که در نزدیکی شهر پواتیه در غرب فرانسه به وقوع پیوست که با وجود برتری عددی سپاه فرانسه، در پی مرتکب شدن اشتباهات تاکتیکی به شکست سخت فرانسوی ها انجامید و پادشاه آن ها به اسارت دشمن درآمد. فیلیپ از سر غرور، به نیروهایش دستور حمله آزادانه و متهورانه به نیروهای دشمن را داد ولی انگلیسی ها با اتکا به کمانداران خود، این نیروها را درهم کوبیدند. در این نبرد هولناک، صدها شوالیهٔ فرانسوی قبل از رسیدن به دشمن با اصابت تیر کشته شدند. نبرد پواتیه از نظر بسیاری از مورخان نقطهٔ عطف استفاده از شوالیه بود زیرا باعث شد اهمیت سواران زره پوش کمتر و اهمیت پیاده نظام و کمانداران افزایش یابد.
پس از مرگ فیلیپ چهارم، پادشاه فرانسه و سه پسر تاجدار او تا سال ۱۳۲۸ میلادی بدون برجای گذاشتن هیچ جانشین مذکری، ادوارد سوم، پادشاه شانزده ساله انگلستان به عنوان نوه دختری فیلیپ چهارم، در کنار دو برادرزاده فیلیپ چهارم، مدعی تاج وتخت فرانسه شدند. با وجود نسبت مستقیم و نزدیک تر ادوارد به خاندان سلطنتی فرانسه، فرانسوی ها که نمی خواستند پادشاه انگلستان، را پادشاه کشور خود کنند، با رد این ادعا، فیلیپ ششم، برادرزاده تنی فیلیپ چهارم را وارث حقیقی تاج وتخت فرانسه دانسته و از او به عنوان نخستین پادشاه دودمان والوآ پشتیبانی کردند. [ ۱] با این حال تلاش انگلیسی ها برای گسترش قلمروی خود در خاک فرانسه و فشار فرانسوی ها برای باز پس گرفتن اراضی تحت سلطه پادشاه انگلستان، موجب بروز درگیری های دامنه داری بین طرفین شد. فیلیپ ششم در نهایت سال ۱۳۳۷ میلادی، این اراضی را مصادره شده خواند تا ادوارد سوم در پاسخ خود را پادشاه راستین فرانسه بنامد و آماده جنگ شود. بدین صورت درگیری بین دو خاندان سلطنتی والوآ در فرانسه و پلانتاژنه در انگلستان شعله جنگ صدساله بین دو کشور را برافروخت. [ ۲]
پس از تهاجم نخست انگلیسی ها به خاک فرانسه که با پیروزی هایی ( مخصوصا در نبرد سلویس و نبرد کرسی ) برای ادوارد همراه بود، دو طرف تحت فشار پاپ و خزانه های خالی، وارد مذاکره برای یک صلح دائمی شدند. به هر حال فرانسوی ها حاضر به پذیرش صلحی که کاملاً به نفع انگلیسی ها بود، نبودند. بدین ترتیب پس از چهار سال ترک مخاصمه درگیری ها از سر گرفته شد. ادوارد فرانسوی ها را به پیمان شکنی متهم و با راضی نمودن مجلس، نیروهای انگلستان را بهار و تابستان سال ۱۳۵۵ میلادی دوباره بسیج کرد. دو نیرو یکی تحت امر پسر و ولیعهدش ادوارد با مقصد بوردو و دیگری به فرماندهی هنری، دوک لنکستر به مقصد نورماندی، راهی فرانسه شدند. شاهزاده ادوارد با شرایط مساعد دریا در عرض سه یا چهار روز به بوردو رسید. او با خود هزار سوار، دوهزار تیرانداز و مقدار زیادی پیاده نظام ولزی همراه داشت. با پیوستن شماری از نیروهای محلی در گاسکون به آن ها توان شاهزاده به ۹ هزار نفر بالغ می شد. مأموریت این نیروها نه تسخیر بلکه تاراج اراضی تا شعاع ۴۰۰ کیلومتری تا ناربون بود تا حاکمان محلی را پیوستن به ژان بازدارد و به عایدی اقتصادی آن از این منطقه ضربه بزند. انگلیسی ها در طی ماه های اکتبر و نوامبر سال ۱۳۵۵ میلادی آبادی ها و شهرهای فراوانی را در جنوب غربی فرانسه به آتش کشیدند. آن ها با گذشتن از کنار تولوز، کارکاسون و ناربون را غارت کردند. شاهزاده ادوارد حتی چند بار درخواست شهرها برای در امان ماندن در قبال پرداخت پول را رد کرد. تا بدین زمان هیچ مقاومت سازمان یافته ای از سوی فرانسوی ها صورت نگرفت. نارضایتی حاکمان محلی از جمله کنت نشین فوآ از دستگاه سلطنت فرانسه و درگیری داخلی بین آن ها، از عوامل مؤثر این مسئله بود. شاهزاده ادوارد با فرارسیدن زمستان با غنائم بسیار به پایگاه خود در بوردو بازگشت. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از مرگ فیلیپ چهارم، پادشاه فرانسه و سه پسر تاجدار او تا سال ۱۳۲۸ میلادی بدون برجای گذاشتن هیچ جانشین مذکری، ادوارد سوم، پادشاه شانزده ساله انگلستان به عنوان نوه دختری فیلیپ چهارم، در کنار دو برادرزاده فیلیپ چهارم، مدعی تاج وتخت فرانسه شدند. با وجود نسبت مستقیم و نزدیک تر ادوارد به خاندان سلطنتی فرانسه، فرانسوی ها که نمی خواستند پادشاه انگلستان، را پادشاه کشور خود کنند، با رد این ادعا، فیلیپ ششم، برادرزاده تنی فیلیپ چهارم را وارث حقیقی تاج وتخت فرانسه دانسته و از او به عنوان نخستین پادشاه دودمان والوآ پشتیبانی کردند. [ ۱] با این حال تلاش انگلیسی ها برای گسترش قلمروی خود در خاک فرانسه و فشار فرانسوی ها برای باز پس گرفتن اراضی تحت سلطه پادشاه انگلستان، موجب بروز درگیری های دامنه داری بین طرفین شد. فیلیپ ششم در نهایت سال ۱۳۳۷ میلادی، این اراضی را مصادره شده خواند تا ادوارد سوم در پاسخ خود را پادشاه راستین فرانسه بنامد و آماده جنگ شود. بدین صورت درگیری بین دو خاندان سلطنتی والوآ در فرانسه و پلانتاژنه در انگلستان شعله جنگ صدساله بین دو کشور را برافروخت. [ ۲]
پس از تهاجم نخست انگلیسی ها به خاک فرانسه که با پیروزی هایی ( مخصوصا در نبرد سلویس و نبرد کرسی ) برای ادوارد همراه بود، دو طرف تحت فشار پاپ و خزانه های خالی، وارد مذاکره برای یک صلح دائمی شدند. به هر حال فرانسوی ها حاضر به پذیرش صلحی که کاملاً به نفع انگلیسی ها بود، نبودند. بدین ترتیب پس از چهار سال ترک مخاصمه درگیری ها از سر گرفته شد. ادوارد فرانسوی ها را به پیمان شکنی متهم و با راضی نمودن مجلس، نیروهای انگلستان را بهار و تابستان سال ۱۳۵۵ میلادی دوباره بسیج کرد. دو نیرو یکی تحت امر پسر و ولیعهدش ادوارد با مقصد بوردو و دیگری به فرماندهی هنری، دوک لنکستر به مقصد نورماندی، راهی فرانسه شدند. شاهزاده ادوارد با شرایط مساعد دریا در عرض سه یا چهار روز به بوردو رسید. او با خود هزار سوار، دوهزار تیرانداز و مقدار زیادی پیاده نظام ولزی همراه داشت. با پیوستن شماری از نیروهای محلی در گاسکون به آن ها توان شاهزاده به ۹ هزار نفر بالغ می شد. مأموریت این نیروها نه تسخیر بلکه تاراج اراضی تا شعاع ۴۰۰ کیلومتری تا ناربون بود تا حاکمان محلی را پیوستن به ژان بازدارد و به عایدی اقتصادی آن از این منطقه ضربه بزند. انگلیسی ها در طی ماه های اکتبر و نوامبر سال ۱۳۵۵ میلادی آبادی ها و شهرهای فراوانی را در جنوب غربی فرانسه به آتش کشیدند. آن ها با گذشتن از کنار تولوز، کارکاسون و ناربون را غارت کردند. شاهزاده ادوارد حتی چند بار درخواست شهرها برای در امان ماندن در قبال پرداخت پول را رد کرد. تا بدین زمان هیچ مقاومت سازمان یافته ای از سوی فرانسوی ها صورت نگرفت. نارضایتی حاکمان محلی از جمله کنت نشین فوآ از دستگاه سلطنت فرانسه و درگیری داخلی بین آن ها، از عوامل مؤثر این مسئله بود. شاهزاده ادوارد با فرارسیدن زمستان با غنائم بسیار به پایگاه خود در بوردو بازگشت. [ ۳]
wiki: نبرد پواتیه