نبرد وینترتور ( ۲۷ مه ۱۷۹۹ ) یک اقدام مهم بین عناصر ارتش دانوب و عناصر ارتش هابسبورگ به فرماندهی فردریش فریهر فون هوتسه در طول جنگ ائتلاف دوم، بخشی از جنگ های انقلاب فرانسه بود. شهر کوچک وینترتور ۱۸ کیلومتر ( ۱۱ مایل ) شمال شرقی زوریخ، در سوئیس قرار داشت. به دلیل موقعیتش در محل اتصال هفت جاده، ارتشی که شهر را در اختیار داشت، دسترسی به بیشتر سوئیس و نقاط عبور از راین را به سمت جنوب آلمان کنترل می کرد. اگرچه نیروهای درگیر اندک بودند، اما توانایی اتریش ها برای تداوم حمله ۱۱ ساعته خود به خط فرانسه منجر به ادغام سه نیروی اتریشی در فلات شمال زوریخ شد که چند روز بعد منجر به شکست فرانسه شد.
... [مشاهده متن کامل]
در اواسط ماه مه ۱۷۹۹، اتریشی ها کنترل بخش هایی از سوئیس را از فرانسوی ها گرفتند، نیروهای تحت فرماندهی هوتسه و کنت هاینریش فون بلگارد آنها را از گریسون ها بیرون راندند. پس از شکست دادن ارتش ۲۵۰۰۰ نفری دانوب ژان باپتیست ژوردان در نبردهای استراچ و استاکچ، ارتش اصلی اتریش به فرماندهی آرشیدوک چارلز از راین در شهر شفوزان سوئیس آماده اتحاد با ارتش شد. .
ارتش هلوتیا فرانسه و ارتش دانوب، که اکنون هر دو تحت فرماندهی آندره ماسنا، به دنبال جلوگیری از این ادغام بودند. ماسنا میشل نی و یک نیروی کوچک سواره نظام و پیاده نظام مختلط را از زوریخ فرستاد تا نیروهای هوتسه را در وینترتور متوقف کنند اما با وجود رقابت شدید، اتریشی ها موفق شدند فرانسوی ها را از ارتفاعات وینترتور ( Winterthur ) بیرون برانند. هر دو طرف تلفات زیادی را متحمل شدند. هنگامی که اتحاد ارتش هابسبورگ در اوایل ژوئن اتفاق افتاد، آرشیدوک چارلز به مواضع فرانسوی ها در زوریخ حمله کرد و فرانسوی ها را مجبور به عقب نشینی از لیمات کرد.
در ابتدا، حاکمان اروپا، انقلاب فرانسه را به عنوان درگیری بین پادشاه فرانسه و اتباعش می دانستند، نه چیزی که باید در آن دخالت کنند. با شدت گرفتن لفاظی های انقلابی، آنها منافع پادشاهان اروپا را با منافع لویی و خانواده اش یکسان اعلام کردند. این بیانیه پیلنیتز پیامدهای مبهم، اما کاملاً جدی را تهدید می کرد که اگر اتفاقی برای خانواده سلطنتی بیفتد. موقعیت فرانسه به طور فزاینده ای دشوار می شد. با تشدید مشکلات در روابط بین الملل، مهاجران فرانسوی به تحریک برای ضدانقلاب ادامه دادند. در ۲۰ آوریل ۱۷۹۲، کنوانسیون ملی فرانسه به اتریش اعلام جنگ کرد. در این جنگ ائتلاف اول ( ۱۷۹۲–۱۷۹۸ ) ، فرانسه خود را در برابر اکثر کشورهای اروپایی که با او مرزهای زمینی یا آبی مشترک داشتندبه علاوه پرتغال و امپراتوری عثمانی، قرار داد. اگرچه نیروهای ائتلاف چندین پیروزی در وردون، کایزرسلاترن، Neerwinden، ماینتس، آمبارگ و وزبورگ به دست آوردند، تلاش های ناپلئون بناپارت در شمال ایتالیا نیروهای اتریشی را به عقب راند و منجر به مذاکره صلح لئوبن ( ۱۷ آوریل ۱۷۹۷ ) و منطقه فرعی شد.
... [مشاهده متن کامل]
در اواسط ماه مه ۱۷۹۹، اتریشی ها کنترل بخش هایی از سوئیس را از فرانسوی ها گرفتند، نیروهای تحت فرماندهی هوتسه و کنت هاینریش فون بلگارد آنها را از گریسون ها بیرون راندند. پس از شکست دادن ارتش ۲۵۰۰۰ نفری دانوب ژان باپتیست ژوردان در نبردهای استراچ و استاکچ، ارتش اصلی اتریش به فرماندهی آرشیدوک چارلز از راین در شهر شفوزان سوئیس آماده اتحاد با ارتش شد. .
ارتش هلوتیا فرانسه و ارتش دانوب، که اکنون هر دو تحت فرماندهی آندره ماسنا، به دنبال جلوگیری از این ادغام بودند. ماسنا میشل نی و یک نیروی کوچک سواره نظام و پیاده نظام مختلط را از زوریخ فرستاد تا نیروهای هوتسه را در وینترتور متوقف کنند اما با وجود رقابت شدید، اتریشی ها موفق شدند فرانسوی ها را از ارتفاعات وینترتور ( Winterthur ) بیرون برانند. هر دو طرف تلفات زیادی را متحمل شدند. هنگامی که اتحاد ارتش هابسبورگ در اوایل ژوئن اتفاق افتاد، آرشیدوک چارلز به مواضع فرانسوی ها در زوریخ حمله کرد و فرانسوی ها را مجبور به عقب نشینی از لیمات کرد.
در ابتدا، حاکمان اروپا، انقلاب فرانسه را به عنوان درگیری بین پادشاه فرانسه و اتباعش می دانستند، نه چیزی که باید در آن دخالت کنند. با شدت گرفتن لفاظی های انقلابی، آنها منافع پادشاهان اروپا را با منافع لویی و خانواده اش یکسان اعلام کردند. این بیانیه پیلنیتز پیامدهای مبهم، اما کاملاً جدی را تهدید می کرد که اگر اتفاقی برای خانواده سلطنتی بیفتد. موقعیت فرانسه به طور فزاینده ای دشوار می شد. با تشدید مشکلات در روابط بین الملل، مهاجران فرانسوی به تحریک برای ضدانقلاب ادامه دادند. در ۲۰ آوریل ۱۷۹۲، کنوانسیون ملی فرانسه به اتریش اعلام جنگ کرد. در این جنگ ائتلاف اول ( ۱۷۹۲–۱۷۹۸ ) ، فرانسه خود را در برابر اکثر کشورهای اروپایی که با او مرزهای زمینی یا آبی مشترک داشتندبه علاوه پرتغال و امپراتوری عثمانی، قرار داد. اگرچه نیروهای ائتلاف چندین پیروزی در وردون، کایزرسلاترن، Neerwinden، ماینتس، آمبارگ و وزبورگ به دست آوردند، تلاش های ناپلئون بناپارت در شمال ایتالیا نیروهای اتریشی را به عقب راند و منجر به مذاکره صلح لئوبن ( ۱۷ آوریل ۱۷۹۷ ) و منطقه فرعی شد.
