نبرد هیستینگز ( به انگلیسی: Battle of Hastings ) ( تلفظ بریتانیایی و آمریکایی هیستینگز: /ˈheɪstɪŋz/ ) ، نبردی در ۱۴ اکتبر سال ۱۰۶۶ میان ارتش نورمنی - فرانسوی ویلیام، دوک نورماندی، و ارتش آنگلوساکسون های انگلیسی به رهبری هارولد گادوینسن بود. این نبرد آغازی برای فتح انگلستان توسط نورمن ها بود و در ۷ مایلی ( ۱۱ کیلومتری ) شمال غربی هیستینگز، در نزدیکی شهر امروزی باتل، ساسکس شرقی، رخ داد و با پیروزی قاطع نورمن ها و شکست و مرگ هارولد همراه بود.
... [مشاهده متن کامل]
پیش زمینه این جنگ، مرگ پادشاه بی فرزند انگلستان، ادوارد خستو، در ژانویه ۱۰۶۶ بود که منجر به آغاز درگیری بر سر رسیدن به پادشاهی انگلستان، میان مدعیان شد. هارولد گادوینسن پس از مدت کوتاهی، زمام پادشاهی را در دست گرفت اما با ویلیام نورماندی، بردارش تاستینگ گادوینسن و شاه نروژ، هارالد هاردرادا ( هارالد سوم نروژ ) روبه رو شد. تاستینگ به همراه هارالد توانست نیروها و ارتش پادشاه انگلستان را در ۲۰ سپتامبر ۱۰۶۶ در نبرد فولفورد به سختی شکست دهد، اما نیروهای متحد چند روز بعد در نبرد استمفورد بریچ از هارولد شکست خوردند تا هارولد از جانب شورشیان شمال قلمرو خود آسوده شود. مرگ تاستینگ و هارالد در استمفورد بریچ سبب شد تا ویلیام نورماندی، به عنوان تنها مدعی تاج و تخت انگلستان شناخته شود و زمانی که هارولد مشغول بازیابی توان نیروهای خود بود، ویلیام به همراه نیروهای خود در ۲۸ سپتامبر در بندر پونسی از کشتی خود پیاده شد و عازم فتح پادشاهی از سمت سواحل شد و هارولد نیز مجبور شد به سرعت عازم جنوب شود و در مسیر حرکت به سمت جنوب، نیروهای خود را جمع آوری کند.
تعداد دقیق دو ارتش مشخص نیست، اما طبق گفته ها تعداد ارتش ویلیام ۱۰ هزار و تعداد نیروهای هارولد ۷ هزار نفر بوده است. ترکیب نیروها واضح تر است؛ ارتش انگلیس تقریباً از پیاده نظام و تعداد اندکی کماندار تشکیل شده بود، در حالی که تنها نیمی از نیروی مهاجم پیاده نظام بودند، بقیه نیروها شامل کمانداران و سواره نظام می شد. نبرد از ساعت ۸ صبح آغاز شد و تا غروب خورشید ادامه یافت. در ابتدا تلاش نیروهای ویلیام برای شکستن خطوط پیاده نظام آنگلوساکسون ها ناموفق بود اما تغییر تاکتیک توسط ویلیام و مرگ ناگهانی هارولد بر اثر اصابت تیر سبب شد تا خطوط تدافعی انگلیسی ها درهم بشکند و در آخر ارتش پادشاهی منهدم و به سمت شمال عقب نشینی کرد. پس از پایان این جنگ و چند نبرد کوچک دیگر، ویلیام نورماندی رسماً در کریسمس سال ۱۰۶۶ در کلیسا تاج گذاری کرد و خود را شاه انگلستان معرفی نمود.
... [مشاهده متن کامل]
پیش زمینه این جنگ، مرگ پادشاه بی فرزند انگلستان، ادوارد خستو، در ژانویه ۱۰۶۶ بود که منجر به آغاز درگیری بر سر رسیدن به پادشاهی انگلستان، میان مدعیان شد. هارولد گادوینسن پس از مدت کوتاهی، زمام پادشاهی را در دست گرفت اما با ویلیام نورماندی، بردارش تاستینگ گادوینسن و شاه نروژ، هارالد هاردرادا ( هارالد سوم نروژ ) روبه رو شد. تاستینگ به همراه هارالد توانست نیروها و ارتش پادشاه انگلستان را در ۲۰ سپتامبر ۱۰۶۶ در نبرد فولفورد به سختی شکست دهد، اما نیروهای متحد چند روز بعد در نبرد استمفورد بریچ از هارولد شکست خوردند تا هارولد از جانب شورشیان شمال قلمرو خود آسوده شود. مرگ تاستینگ و هارالد در استمفورد بریچ سبب شد تا ویلیام نورماندی، به عنوان تنها مدعی تاج و تخت انگلستان شناخته شود و زمانی که هارولد مشغول بازیابی توان نیروهای خود بود، ویلیام به همراه نیروهای خود در ۲۸ سپتامبر در بندر پونسی از کشتی خود پیاده شد و عازم فتح پادشاهی از سمت سواحل شد و هارولد نیز مجبور شد به سرعت عازم جنوب شود و در مسیر حرکت به سمت جنوب، نیروهای خود را جمع آوری کند.
تعداد دقیق دو ارتش مشخص نیست، اما طبق گفته ها تعداد ارتش ویلیام ۱۰ هزار و تعداد نیروهای هارولد ۷ هزار نفر بوده است. ترکیب نیروها واضح تر است؛ ارتش انگلیس تقریباً از پیاده نظام و تعداد اندکی کماندار تشکیل شده بود، در حالی که تنها نیمی از نیروی مهاجم پیاده نظام بودند، بقیه نیروها شامل کمانداران و سواره نظام می شد. نبرد از ساعت ۸ صبح آغاز شد و تا غروب خورشید ادامه یافت. در ابتدا تلاش نیروهای ویلیام برای شکستن خطوط پیاده نظام آنگلوساکسون ها ناموفق بود اما تغییر تاکتیک توسط ویلیام و مرگ ناگهانی هارولد بر اثر اصابت تیر سبب شد تا خطوط تدافعی انگلیسی ها درهم بشکند و در آخر ارتش پادشاهی منهدم و به سمت شمال عقب نشینی کرد. پس از پایان این جنگ و چند نبرد کوچک دیگر، ویلیام نورماندی رسماً در کریسمس سال ۱۰۶۶ در کلیسا تاج گذاری کرد و خود را شاه انگلستان معرفی نمود.
