نبرد صخره های سرخ

نبرد صخره های سرخ، یکی از نبردهای سرنوشت ساز اواخر دوران امپراتوری هان می باشد که درست قبل از شروع دوران سه امپراتوری در تاریخ چین رخ داده است.
در اواخر قرن دوم میلادی امپراتوری هان به شدت دچار ضعف شده بود. از سال ۱۸۹ امپراتور دیگر قدرتی نداشت و بیشتر یک مقام تشریفاتی بود تا یک فرمان روا. در این دوران ژنرال های وی به صورت خودمختار بر سرزمین های خود حکومت می کردند. یکی از این ژنرال های قدرتمند، سائو سائو بود. او در سال ۲۰۷ مناطق شمالی چین را متحد کرد و به سادگی کنترل تمامی این مناطق را به دست گرفت. در زمستان همان سال سائو سائو به ووهوآن لشکرکشی کرد و توانست امنیت مرزهای مناطق شمالی را تأمین کند. نهایتاً پس از بازگشت وی در سال ۲۰۸ به عنوان صدراعظم امپراتوری هان انتخاب شد و کمی پس از این انتصاب و در پاییز سال ۲۰۸ او لشکرکشی خود را به سرزمین های جنوبی آغاز کرد. او در ابتدا به ایالت جینگ لشکر کشید و لیو بی، فرمانروای ایالت جینگ را در نبرد چانگ بن شکست داد و بر پایگاه دریایی جیانگ لینگ مسلط شد. لیوبی با باقیمانده سپاهش و افراد غیرنظامی همراهش به جنوب رو یانگ تسه گریخت. در این زمان لو سو به سون کوان، مرزبان ایالت وو پیشنهاد داد تا با لیو بی ضد سائو سائو متحد شود. سپس او مشاورش ژوگه لیانگ را به چی سانگ فرستاد تا مذاکراتی با سون کوآن پیرامون جنگی علیه سائو سائو و با همکاری ایالت وو ترتیب دهند. در نهایت لیوبی و سون کوآن تصمیم به اتحاد علیه سائو سائو گرفتند. پس از آن او ژو یو، چنگ پو و لو سو را به همراه ۳۰ هزار مرد جنگی برای کمک به لیو بی فرستاده شد. البته ژو یو قوای رزمی سائو سائو را تنها ۲۲۰ هزار نفر برآورد کرد که حتی قسمتی از آن ها چون از قوای تسلیم شده به سائو سائو بودند، مسلماً به وی وفادار نبودند. با بیست هزار مرد جنگی که لیو بی جمع کرده بودند در جمع قوای متفقین به ۵۰ هزار نفر می رسید.
اولین درگیری در جایی رخ داد که به آن صخره های سرخ گفته می شد. قوای پیشتاز سائو سائو ابتدا به این نبرد جنگ رسیدند و سپس لشکرهای متفقین از ژیاکو و فان کو و از طریق رودخانه خود را به محل درگیری رساندند و به شدت با قوای کائو کائو درگیر شدند. افراد کائو کائو که به شدت دریازده شده بودند و همچنین به خاطر پیاده روی های بسیار طولانی که کرده بودند دارای روحیهٔ ضعیفی بودند، شکست سنگینی از قوای متحد لیو بی و سان کوان خوردند و به سرعت به وولین عقب نشینی کردند. قوای متفقین هم به پایگاه های خود در جنوب بازگشتند. پس از شکست اولیه سائو سائو کشتی های خود را تغییر داد و آنها را به هم متصل کرد تا از میزان دریازدگی سربازانش بکاهد. دلیل این دریازدگی شدید هم این بود که لشکرهای کائو کائو تجربه هیچ نبرد دریایی را نداشتند و این نیز یکی از دلایل شکست های پی در پی او بود. هیوآنگ گای یکی از فرماندهان کائو کائو نامه ای به وی نوشت و در آن وانمود نمود که در می خواهد نبرد را ترک کند تا در فرصتی که بدست می آورد بهترین کشتی هایش را آماده نبرد کند. او کشتی های منگ چونگ دوجیان را به مواد آتش زا مسلح کرد تا در نبرد با متفقین این کشتی ها را آتش بزند و به دل نیروهای متفقین بفرستد تا کشتی های متفقین در آتش بسوزند. اکنون قسمت دوم نبرد شروع می شود. نیروهای هیوآنگ گای سوار بر کشتی هایشان به سمت جنوب رودخانه حرکت می کنند ولی زمانی که به میانهٔ رودخانه می رسند، نیروهای هیو آنگ گای بدون آنکه همه خدمه کشتی ها سوار قایق شوند، شروع به آتش زدن کشتی ها کردند ولی ناگهان باد مخالف شروع به وزیدن کرد و باعث شد آنها سمت ناوگان دریایی کائو کائو بروند و بسیاری از سربازان و اسب ها یا به وسیلهٔ آتش زنده زنده سوزانده یا در دریا غرق شدند. وقتی ژو یو این بی نظمی شمالی ها را دید، با عده ای کوچک از نیروهایش به سمت نیروهای کائو کائو حرکت کرد تا کار آن ها را یکسره کند و باعث شد تا شمالی ها شکست سنگینی از جنوبی ها بخورند. زمانیکه کائو کائو این آشفته بازار را دید دستور عقب نشینی کلی و نهایی را صادر کرد و قبل از عقب نشینی تعدادی از کشتی هایش را نیز نابود کرد. در راه برگشت، کائو کائو مجبور بود تا از دریاچه دونگ تینگ عبور کند. اما راه وی به دلیل باران شدید به چیزی شبیه یک باتلاق تبدیل شده بود، به همین دلیل سربازان با خود علف حمل می کردند تا سوار نظام بتوانند از این راه نیز عبور کنند و همین باعث شد تا بسیاری از نیروهای کائو کائو در این راه کشته شوند. لیو بی و ژو یو هم آن ها تا فرماندهی نان تعقیب کردند و با یک حملهٔ نهایی کار تمام نیروهای کائو کائو را تمام کردند و کائو کائو برای اینکه جیانگ لینگ را حفظ کند مجبور شد تا چندین پایگاه دیگرش را تخلیه کند.