نبرد خرمشهر درگیری شهری ای میان ارتش عراق و رزمندگان ایرانی بود که در حومه و داخل خرمشهر از تاریخ ۱ مهر تا ۴ آبان سال ۱۳۵۹ رخ داد. در پی حمله عراق به ایران، ۱۲ لشکر عراقی به سمت خرمشهر روانه شدند که با مقاومتِ گردان دژ نیروی زمینی ارتش، گردان تکاوران دریایی بوشهر، پاسداران و مردم بومی خرمشهر و شهرهای اطراف آن روبرو شدند. نهایتاً، عراق توانست پس از ۳۴ روز درگیری، خرمشهر را تسخیر کند. در این نبرد از هر دو طرف حدود ۷٬۰۰۰ نفر کشته و مجروح شدند و تعداد چند صد خودرو زرهی و تانک منهدم شد. با وجود مقاومت سرسختانهٔ ایرانی ها، به دلیل نرسیدن نیروی کمکی ( تجهیزات، مهمات و نیروی نظامی ) و آتش سنگین توپخانهٔ ارتش عراق و بمباران های پیاپی نیروی هوایی عراق، سرانجام با دستور شفاهی مقامات ایرانی، نیروهای مقاومت پس از خارج کردن مردم، از طریق رودخانه کارون، از شهر خارج شدند.
... [مشاهده متن کامل]
فرماندهی مقاومت خرمشهر را سرهنگ علی قمری فرمانده داوطلب گردان دژ خرمشهر، دریادار دوم داریوش ضرغامی، ناخدا هوشنگ صمدی فرمانده گردان تکاوران دریایی ارتش، محمد جهان آرا فرمانده سپاه خرمشهر و دریادار عیسی حسینی بای که یکی از تکاوران زبدهٔ ارتش و اولین فرماندهِ تکاوران مستقر در خرمشهر بود، به عهده داشتند. اگرچه صدام حسین رئیس جمهور عراق، وعدهٔ فتح یک روزهٔ خرمشهر، سه روزهٔ خوزستان و یک هفته ای ایران را می داد، اما با مقاومت نیروهای ارتشی و مردمی در خوزستان، طی بیش از یک ماه تنها به اشغال خرمشهر و حصر آبادان اکتفا کرد.
پس از وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، برخی استان ها از جمله خوزستان دچار آشوب شد. در اهواز، حزب خلق عرب ادعای جدایی و پیوستن به عراق را داشت. بمب گذاری و خرابکاری آنها، مدتی مردم شهر خرمشهر را عاصی کرده بود.
در خرمشهر و اهواز، گروه جدایی طلب جبهه خلق عرب شورش هایی کرده بود و به کمک صدام حسین، برای مدتی در شهرهای استان خوزستان بمب گذاری می کرد و در جاده های مرزی مین ضد نفر یا ضد خودرو می گذاشت. در بهار ۱۳۵۸، تیمسار احمد مدنی استاندار وقت استان خوزستان از فرمانده منطقه دوم نیروی دریایی در بوشهر، تقاضای اعزام یک گروهان تکاور برای تأمین امنیت خرمشهر و آبادان کرد. از بوشهر یک گروهان تکاور نود نفری به فرماندهی ناوبان عیسی حسینی بای، ناوبان محمدعلی صفا، ناوبان سلیمان محبوبی به خرمشهر گسیل شد تا با خرابکارها مقابله کند. تکاورها مقدار زیادی از بمب ها و مین های کارگذاری شده را خنثی کردند و با کمک مردم بومی، اقدام به شناسایی و دستگیری خرابکارها کردند.
... [مشاهده متن کامل]
فرماندهی مقاومت خرمشهر را سرهنگ علی قمری فرمانده داوطلب گردان دژ خرمشهر، دریادار دوم داریوش ضرغامی، ناخدا هوشنگ صمدی فرمانده گردان تکاوران دریایی ارتش، محمد جهان آرا فرمانده سپاه خرمشهر و دریادار عیسی حسینی بای که یکی از تکاوران زبدهٔ ارتش و اولین فرماندهِ تکاوران مستقر در خرمشهر بود، به عهده داشتند. اگرچه صدام حسین رئیس جمهور عراق، وعدهٔ فتح یک روزهٔ خرمشهر، سه روزهٔ خوزستان و یک هفته ای ایران را می داد، اما با مقاومت نیروهای ارتشی و مردمی در خوزستان، طی بیش از یک ماه تنها به اشغال خرمشهر و حصر آبادان اکتفا کرد.
پس از وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، برخی استان ها از جمله خوزستان دچار آشوب شد. در اهواز، حزب خلق عرب ادعای جدایی و پیوستن به عراق را داشت. بمب گذاری و خرابکاری آنها، مدتی مردم شهر خرمشهر را عاصی کرده بود.
در خرمشهر و اهواز، گروه جدایی طلب جبهه خلق عرب شورش هایی کرده بود و به کمک صدام حسین، برای مدتی در شهرهای استان خوزستان بمب گذاری می کرد و در جاده های مرزی مین ضد نفر یا ضد خودرو می گذاشت. در بهار ۱۳۵۸، تیمسار احمد مدنی استاندار وقت استان خوزستان از فرمانده منطقه دوم نیروی دریایی در بوشهر، تقاضای اعزام یک گروهان تکاور برای تأمین امنیت خرمشهر و آبادان کرد. از بوشهر یک گروهان تکاور نود نفری به فرماندهی ناوبان عیسی حسینی بای، ناوبان محمدعلی صفا، ناوبان سلیمان محبوبی به خرمشهر گسیل شد تا با خرابکارها مقابله کند. تکاورها مقدار زیادی از بمب ها و مین های کارگذاری شده را خنثی کردند و با کمک مردم بومی، اقدام به شناسایی و دستگیری خرابکارها کردند.
