نبرد توابین

[ویکی اهل البیت] کلید واژه: عبیدالله بن زیاد، توابین، 22 جمادی الاول، واقعه عین الورده
واقعه عین الورده، نبرد خونین و بزرگی میان شیعیان عراق و سپاهیان شام به فرماندهی عبیدالله بن زیاد بود. همان طوری که در اول ربیع الثانی اشاره کردیم، پس از قیام مقدس ابا عبدالله الحسین علیه السلام و شهادت جانسوز وی و یارانش بدست سپاهیان یزید بن معاویه در سرزمین کربلا و افشاگری اسیران واقعه کربلا در ایام اسارت و روشن گری آنان بر ضد خلافت یزید بن معاویه، یک حالت ندامت و پشیمانی در شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام به ویژه اهالی عراق و شهرهای بصره و کوفه به وجود آمد و به تدریج در طول چهار سال و اندی به یک قیام بزرگ تبدیل گردید.
پیشوای این قیام را سلیمان بن صرد خزاعی بر عهده داشت و در نخستین روز ربیع الثانی سال 65 قمری با حرکت از کوفه، مخالفت خویش را با دستگاه جبار اموی آشکار کرد. در آن هنگام خلافت امویان را مروان بن حکم بر عهده داشت و جنایتکار بزرگ کربلا یعنی عبیدالله بن زیاد، عامل وقت یزید در کوفه و بصره و آتش افروز اصلی واقعه کربلا در شام بسر می برد و حکومت مروان را تقویت و پشتیبانی می نمود.
بدین جهت گروه توابین پس از خروج از شهر کوفه در آغاز وارد سرزمین کربلا شده و پس از چند روز عزاداری و توبه و استغفار به عزم نبرد با دست اندرکاران اصلی جنایت کربلا به سوی شام رهسپار شدند.
شامیان که از خروج توابین باخبر شده بودند، سپاهی سنگین به فرماندهی عبیدالله بن زیاد برای نبرد با توابین بسوی عراق اعزام کردند و دو سپاه در سرزمین عین الورده با هم روبرو شده و در 22 جمادی الاول، سال 65 قمری نبرد خونینی میان آنان واقع گردید.
سلیمان بن صرد خزاعی، پیش از آغاز نبرد سپاهیان و یاران خود را برای جنگ آماده و آنان را به حیات طیبه اخروی و دل نسپردن به مظاهر دنیوی و گرفتن انتقام از قاتلان کربلا ترغیب و تشویق کرد و به آنان گفت: اگر برای وی اتفاقی افتاد، فرماندهی سپاه را مسیب بن نجبه فزاری پس از او عبدالله بن سعد ازدی پس از او عبدالله بن وال تمیمی و اگر او نیز کشته شود، رفاعة بن شداد بجلی بر عهده خواهند داشت.
آنگاه دسته ای از توابین به فرماندهی مسیب بن نجبه فزاری با دسته ای از سپاهیان شامی به فرماندهی ابن ذی الکلاع درگیر شده و شامیان را متحمل شکست سخت و سنگینی نمودند. عبیدالله بن زیاد که فرماندهی کل شامیان را بر عهده داشت، بی درنگ حصین بن نمیر را در رأس دوازده هزار مرد جنگی تازه نفس به نبرد توابین فرستاد.
در این هنگام توابین با روحیه ای سرشار از پیروزی از شامیان درخواست کردند که دست از جنگ برداشته و تنها عبیدالله بن زیاد و سایر جنایت کاران واقعه کربلا را به آنان تحویل دهند تا آن ها از این جنایت کاران انتقام گیرند. شامیان از این أمر سرباز زده و در مقابل از توابین درخواست نمودند که خود را تسلیم شامیان نموده و با خلیفه وقت مروان بن حکم بیعت کنند.