نبرد ایوشام ( انگلیسی: Battle of Evesham ) نبردی است که در چهارم اوت ۱۲۶۵ و در جریان دومین نبرد بارون ها درگرفت. جنگ بارون ها بخشی از تاریخ قرن سیزدهم انگلستان است که از دو بخش عمده تشکیل گردیده. در این نبرد سیمون دو مونتفورد، به همراه بارون های شورشی، توسط پرنس ادوارد که بعدها ملقب به ادوارد یکم گردید شکست سختی خوردند. پرنس ادوارد که نیروهای نظامی پدرش هنری سوم را رهبری می کرد در چهارم اوت ۱۲۶۵ توانست این منطقه را که در نزدیکی شهر ایوشام ووسترشایر قرار داشت را تصرف نماید.
پس از نبرد لوئس، مونتفورد توانسته بود که کنترل دولت سلطنتی را در دست بگیرد اما پس از فرار برخی از متحدین نزدیکش و همین طور فرار پرنس ادوارد از اسارت، ناخواسته در موضع دفاعی قرار گرفت و به ناچار پایش به جنگ ایوشام کشیده شد که فرجام کارش کشته شدن و قطع اعضایش بود. در این نبرد مونتفورد به تقریب با نیرویی کاملاً آزموده و به میزانِ دو برابر نیروی خودش مواجه گردید. نبردی که به زودی و پس از آغاز تبدیل به یک قتل عام گردید. هر چند نتیجهٔ این نبرد به طور موقت باعث ترمیم اقتدار سلطنتی گردید اما سایر بازماندگان بارون ها و شورشی ها باقی ماندند تا زمانی که در تاریخ ۱۲۶۷ حکم کنیل وورث امضا گردید.
سیمون دو مونتفورد، ششمین ارل لستر، پس از پیروزی در نبرد لوئس که در حدود یک سال قبل رخ داده بود موضعی غالب در پادشاهی انگلستان به دست آورده بود، او همچنین پادشاه، شاهزاده ادوارد، و برادر پادشاه ریچارد، ارل کورن وال را در اسارت نگه داشته بود[ ۲] با همه این احوال، مونتفورد حوزهٔ نفوذش را به سرعت و به دلیل فاسد شدن متحدان کلیدی اش از دست می داد، در ماه فوریه، رابرت دی فریس ششمین ارل دربی، دستگیر و در برج لندن زندانی شد[ ۳] مهم تر اینکه در همان زمان متحد اثرگذار مونتفورد، گیلبرت دو کلر، هفتمین ارل گلاستر در ماه مه همان سال، اردو را ترک کرد و به سمت پادشاه رفت. [ ۴] با کمک گیلبرت که هفتمین ارل گلاستر بود پرنس ادوارد توانست از اسارت مونتفورد بگریزد. [ ۵]
با همراهی لردهای ولش مارچز که در شورش حضور داشتند، مونتفورد خواستار کمک و حمایت لیولن آپ گروفد شاهزادهٔ ولز بود، لیولن پذیرفت و در ازای اجابت درخواست مونتفورد خواهان به رسمیت شناختن کامل عنوان خود و همچنین حفظ تمامی دستاوردهای نظامی و غنایم شد، آنچه که مصالح این پیمان برای مونتفورد به ارمغان می آورد چیزی نبود به جز رساندن او به خانه و سرزمینش، [ ۶] در همین حال ادوارد دست به محاصرهٔ شهر گلاستر زد که در تاریخ ۲۹ ماه ژوئن عَلَم شورش و طغیان برافراشته بود. [ ۷] هدف او در حال حاضر اتحاد با نیروهای فرزندش سیمون و تعامل با ارتش سلطنتی بود اما سیمون جوان از لندن نقل مکان کرد و به آرامی و بدون دغدغه به سمت غرب رفت، سرانجام، سیمون قلعهٔ کنیلورث را در منطقهٔ کنیل وورث احداث نمود. اما ادوارد توانست ضربات بسیاری را بر پیکره دشمنش وارد سازد که بسیاری از آنها خارج از دیوارهای قلعه پناه گرفته بودند. [ ۸] پرنس ادوارد از آنجا به سمت جنوب نقل مکان کرد که در آن تاریخ یعنی چهارم اوت، با استفاده از آگهی های بسیار به دروغ اعلام نمود که در کنیل وورث اسیر گشته تا مونتفورد را فریب دهد و به این تفکر بیندازد که نیروهایش را در هنگام رسیدن تقویت نکند، پرنس در حال مدیریت نقشه و تله ای بود در جهت کشاندن مونتفورد به سمت رودخانهٔ آون تا به وسیلهٔ مسدود کردن تنها پل رودخانه، مونتفورد را وادار کند که بدون کمک گرفتن از نیروهای فرزندش سیمون، تن به نبرد دهد. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از نبرد لوئس، مونتفورد توانسته بود که کنترل دولت سلطنتی را در دست بگیرد اما پس از فرار برخی از متحدین نزدیکش و همین طور فرار پرنس ادوارد از اسارت، ناخواسته در موضع دفاعی قرار گرفت و به ناچار پایش به جنگ ایوشام کشیده شد که فرجام کارش کشته شدن و قطع اعضایش بود. در این نبرد مونتفورد به تقریب با نیرویی کاملاً آزموده و به میزانِ دو برابر نیروی خودش مواجه گردید. نبردی که به زودی و پس از آغاز تبدیل به یک قتل عام گردید. هر چند نتیجهٔ این نبرد به طور موقت باعث ترمیم اقتدار سلطنتی گردید اما سایر بازماندگان بارون ها و شورشی ها باقی ماندند تا زمانی که در تاریخ ۱۲۶۷ حکم کنیل وورث امضا گردید.
سیمون دو مونتفورد، ششمین ارل لستر، پس از پیروزی در نبرد لوئس که در حدود یک سال قبل رخ داده بود موضعی غالب در پادشاهی انگلستان به دست آورده بود، او همچنین پادشاه، شاهزاده ادوارد، و برادر پادشاه ریچارد، ارل کورن وال را در اسارت نگه داشته بود[ ۲] با همه این احوال، مونتفورد حوزهٔ نفوذش را به سرعت و به دلیل فاسد شدن متحدان کلیدی اش از دست می داد، در ماه فوریه، رابرت دی فریس ششمین ارل دربی، دستگیر و در برج لندن زندانی شد[ ۳] مهم تر اینکه در همان زمان متحد اثرگذار مونتفورد، گیلبرت دو کلر، هفتمین ارل گلاستر در ماه مه همان سال، اردو را ترک کرد و به سمت پادشاه رفت. [ ۴] با کمک گیلبرت که هفتمین ارل گلاستر بود پرنس ادوارد توانست از اسارت مونتفورد بگریزد. [ ۵]
با همراهی لردهای ولش مارچز که در شورش حضور داشتند، مونتفورد خواستار کمک و حمایت لیولن آپ گروفد شاهزادهٔ ولز بود، لیولن پذیرفت و در ازای اجابت درخواست مونتفورد خواهان به رسمیت شناختن کامل عنوان خود و همچنین حفظ تمامی دستاوردهای نظامی و غنایم شد، آنچه که مصالح این پیمان برای مونتفورد به ارمغان می آورد چیزی نبود به جز رساندن او به خانه و سرزمینش، [ ۶] در همین حال ادوارد دست به محاصرهٔ شهر گلاستر زد که در تاریخ ۲۹ ماه ژوئن عَلَم شورش و طغیان برافراشته بود. [ ۷] هدف او در حال حاضر اتحاد با نیروهای فرزندش سیمون و تعامل با ارتش سلطنتی بود اما سیمون جوان از لندن نقل مکان کرد و به آرامی و بدون دغدغه به سمت غرب رفت، سرانجام، سیمون قلعهٔ کنیلورث را در منطقهٔ کنیل وورث احداث نمود. اما ادوارد توانست ضربات بسیاری را بر پیکره دشمنش وارد سازد که بسیاری از آنها خارج از دیوارهای قلعه پناه گرفته بودند. [ ۸] پرنس ادوارد از آنجا به سمت جنوب نقل مکان کرد که در آن تاریخ یعنی چهارم اوت، با استفاده از آگهی های بسیار به دروغ اعلام نمود که در کنیل وورث اسیر گشته تا مونتفورد را فریب دهد و به این تفکر بیندازد که نیروهایش را در هنگام رسیدن تقویت نکند، پرنس در حال مدیریت نقشه و تله ای بود در جهت کشاندن مونتفورد به سمت رودخانهٔ آون تا به وسیلهٔ مسدود کردن تنها پل رودخانه، مونتفورد را وادار کند که بدون کمک گرفتن از نیروهای فرزندش سیمون، تن به نبرد دهد. [ ۹]
wiki: نبرد ایوشام