نبرد اوکیناوا

ژنرال میتسورو اوشیجیما با درک این نکته که هرگز نمی تواند از کل جزیره دفاع کند دفاع خود را در اطراف پایتخت تاریخی قلعه شوری متعلق به دوران وسطای پادشاهی ریوکیو و اطراف شیبدار آن مستقر ساخت. این کار برای ژاپنی ها خطوط دفاعی مستحکمی ایجاد کرد که فقط از طریق دریا قابل حمله بود. برای اولین بار در نبرد اقیانوس آرام ژاپنی ها زمان کافی برای حفر و ساخت استحکامات پیچیده آنگونه که در ایوو جیما انجام دادند و همچنین تعداد زیادی توپخانه و ادوات زرهی در در اختیار داشتند. این مقدار زیاد ادوات و همچنین تجربه ۳ سال نبرد با امریکایی ها به ژاپنی ها این اطمینان را می داد که استحکامات اوکیناوا دشوارترین مانعی خواهد بود که امریکایی ها تاکنون در جنگ با آن روبرو شده اند. اوشیجیمیا بر این نکته واقف بود که توانایی متوقف کردن متفقین را ندارد ولی می خواست در ازای هر یارد پیشروی تلفاتی سنگین بر آن ها وارد کند. غارهای بسیاری توپخانه های سنگینی را که بر روی ریل حرکت می کردند و پس از شلیک به داخل بازمی گشتند را پنهان می کردند.
عملیات فرود آمریکایی ها به وسیلهٔ سپهبد سایمن بولیوار بوکنر فرماندهی می شد که به دو بخش تقسیم می شد: لشکر سوم آبی - خاکی ( به انگلیسی: III Amphibious Corps ) تحت فرمان سرلشکر گیجر ( به انگلیسی: Geiger ) مشتمل بر دسته های اول و ششم تفنگداران دریایی و همچنین دسته ۲۴ تحت فرمان سرلشکر جان آر هاج که مشتمل بر دسته های پیاده نظام ۷ و ۹۶ بود. دسته دوم تفنگداران دریایی هم بر روی شناورها به عنوان نیروی ذخیره پیش بینی شده بود، لشکر دهم هم دسته ۲۷ ام را که به عنوان پادگان کنار گذاشته شده بود و دسته ۷۷ پیاده را کنترل می کرد. به طورکلی ارتش دهم شامل ۱۰۲۰۰۰ نفر از ارتش، ۸۸۰۰۰ نفر از تفنگداران دریایی و ۱۸۰۰۰ نفر از کارکنان نیروی دریایی بود. نیروی موجود بر روی زمین ژاپنی ها که عمدتاً دفاعی بود به تعداد ۷۷۰۰۰ نفر از ارتش سی و دوم ژاپن بود. این نیروها در ابتدا از دسته های نهم، بیست و چهارم، شصت و دوم و نیروهای مستقل چهل و چهارم تشکیل می شد. مقاومت اولیه قرار بود در جنوب به وسیلهٔ سپهبد میتسورو اوشیجی، دستیار او سپهبد ایساموچو. سرهنگ هیرومیچی یاهارا فرماندهی شود. در شمال سرهنگ تاکهیدو اودو فرمانده بود.