نبرد آنکارا. نبرد آنکارا ( یا آنقره ) در ۲۰ ژوئیه ۱۴۰۲ ( ۲۸ تیر ماه ۷۸۱ شمسی ) در دشت چوبوک در نزدیکی آنکارا بین نیروهای عثمانی سلطان بایزید یکم و تیمور فرمانروای امپراتوری تیموری روی داد. این جنگ یک پیروزی بزرگ برای تیمور به شمار آمد و منجر به یک دوره بحران بزرگ برای امپراتوری عثمانی گشت؛ هرچند امپراتوری تیمور پس مرگ او سه سال پس از این نبرد روند تباهی و نابودی را پیمود اما حکومت عثمانی توانست توانش را کاملاً بازیابی کند و سیر افزایش نیروی خود را در دو تا سه قرن پس از این جریان ادامه دهد.
تیمور فرمانروای ترکی مغولی ماوراءالنهر در طول چندین سال توانست یک امپراتوری بزرگ و نیرومند در آسیای مرکزی به وجود آورد و تبدیل به قدرتمندترین حاکم در آسیای مرکزی پس از چنگیزخان ( که ادعا می کرد از نوادگانش است ) شود. [ ۱] او به دنبال این بود که یک بار دیگر امپراتوری بزرگ مغول را بازسازی و زنده کند. [ ۲] در دهه های ۷۷۰ و ۷۸۰ خورشیدی او به بخش هایی از ایران از جمله ارمنستان، آذربایجان ومیانرودان حمله و آن ها را فتح کرد؛ جنوب روسیه و اوکراین ( ۷۷۴–۷۷۵ خورشیدی ) را ویران کرد و به هند ( ۷۷۷ خورشیدی ) نیز یورش برد. [ ۳] اگرچه بین روابط عثمانی و تیموریان تنش وجود داشت اما جنگی بین آن ها وجود نداشت تا هنگامی که بایزید یکم از یک امیر وفادار به تیمور درخواست باج نمود و این دلیلی برای آغاز جنگ شد. [ ۴] در سال ۰۱–۱۴۰۰ میلادی تیمور، سیواس را از عثمانی، بخش هایی از سوریه را از مملوک گرفت و سپس به سمت آناتولی رهسپار شد. [ ۴]
در تابستان سال ۷۸۱ خورشیدی عثمانی سرگرم نبرد در اروپا بود. بایزید یکم محاصره قسطنطنیه را پس از حرکت دوباره لشکر تیمور شکست و سپاهش را به سمت جنوب شرق و آنکارا به حرکت درآورد. [ ۴]
شمار ارتش تیمور ۱۴۰٬۰۰۰ تن[ ۵] که بیشتر از سواره نظام تشکیل شده بود و همچنین ۳۲ فیل جنگی[ ۴] و شمار نیروهای ایلدیریم بایزید ۸۵٬۰۰۰ تن تخمین زده می شود. [ ۴] [ ۶]
نیروهای عثمانی از نیروهای زیر فرمان پسران بایزید، غازی ها، ینی چری ها، مسلمان خراجگزار آناتولی[ ۷] و اتباع خراجگزاران اروپایی ( مسیحیان بالکان[ ۷] ) تشکیل شده بود. [ ۸] یک چهارم نیروهای عثمانی را نیروهای تاتارها که به تازگی فتح شده بودند تشکیل می داد. [ ۴]
بایزید با اکراه از محاصره قسطنطنیه عقب نشینی نمود و نیروهای خود را به راهپیمایی در گرمای تابستان واداشت. هنگامی که آنها وارد آنکارا شدند خسته و تشنه بودند ولی زمان به آن ها اجازه استراحت و تجدید نیرو را نداد. بایزید به وسیلهٔ ژنرال های خود به گرفتن موضع دفاعی توصیه شد و به این که هنگامی که نیروهای تیمور سپاه عثمانی را عقب راند، آن ها به سمت کوهستان عقب نشینی کنند و نیروهای تیمور را مجبور به شکستن صفوفشان و تلاش برای تعقیب عثمانی در موقعیت جدید نیروهای عثمانی گرمای میانه تابستان بکنند. بایزید به جای آن موضع تهاجمی و راهپیمایی به سمت شرق در پیش گرفت. در پیشروی پیشاهنگان عثمانی هیچ اثری از سپاه تیمور که مخفیانه به سمت جنوب غربی راهپیمایی کرده و در واقع به پشت عثمانی رفته بودند نیافتند. سپاه تیمور در همان مکان که عثمانی پیشتر اشغال کرده بودند با استفاده از چادرهای رها شده و منابع آب اردو زدند. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتیمور فرمانروای ترکی مغولی ماوراءالنهر در طول چندین سال توانست یک امپراتوری بزرگ و نیرومند در آسیای مرکزی به وجود آورد و تبدیل به قدرتمندترین حاکم در آسیای مرکزی پس از چنگیزخان ( که ادعا می کرد از نوادگانش است ) شود. [ ۱] او به دنبال این بود که یک بار دیگر امپراتوری بزرگ مغول را بازسازی و زنده کند. [ ۲] در دهه های ۷۷۰ و ۷۸۰ خورشیدی او به بخش هایی از ایران از جمله ارمنستان، آذربایجان ومیانرودان حمله و آن ها را فتح کرد؛ جنوب روسیه و اوکراین ( ۷۷۴–۷۷۵ خورشیدی ) را ویران کرد و به هند ( ۷۷۷ خورشیدی ) نیز یورش برد. [ ۳] اگرچه بین روابط عثمانی و تیموریان تنش وجود داشت اما جنگی بین آن ها وجود نداشت تا هنگامی که بایزید یکم از یک امیر وفادار به تیمور درخواست باج نمود و این دلیلی برای آغاز جنگ شد. [ ۴] در سال ۰۱–۱۴۰۰ میلادی تیمور، سیواس را از عثمانی، بخش هایی از سوریه را از مملوک گرفت و سپس به سمت آناتولی رهسپار شد. [ ۴]
در تابستان سال ۷۸۱ خورشیدی عثمانی سرگرم نبرد در اروپا بود. بایزید یکم محاصره قسطنطنیه را پس از حرکت دوباره لشکر تیمور شکست و سپاهش را به سمت جنوب شرق و آنکارا به حرکت درآورد. [ ۴]
شمار ارتش تیمور ۱۴۰٬۰۰۰ تن[ ۵] که بیشتر از سواره نظام تشکیل شده بود و همچنین ۳۲ فیل جنگی[ ۴] و شمار نیروهای ایلدیریم بایزید ۸۵٬۰۰۰ تن تخمین زده می شود. [ ۴] [ ۶]
نیروهای عثمانی از نیروهای زیر فرمان پسران بایزید، غازی ها، ینی چری ها، مسلمان خراجگزار آناتولی[ ۷] و اتباع خراجگزاران اروپایی ( مسیحیان بالکان[ ۷] ) تشکیل شده بود. [ ۸] یک چهارم نیروهای عثمانی را نیروهای تاتارها که به تازگی فتح شده بودند تشکیل می داد. [ ۴]
بایزید با اکراه از محاصره قسطنطنیه عقب نشینی نمود و نیروهای خود را به راهپیمایی در گرمای تابستان واداشت. هنگامی که آنها وارد آنکارا شدند خسته و تشنه بودند ولی زمان به آن ها اجازه استراحت و تجدید نیرو را نداد. بایزید به وسیلهٔ ژنرال های خود به گرفتن موضع دفاعی توصیه شد و به این که هنگامی که نیروهای تیمور سپاه عثمانی را عقب راند، آن ها به سمت کوهستان عقب نشینی کنند و نیروهای تیمور را مجبور به شکستن صفوفشان و تلاش برای تعقیب عثمانی در موقعیت جدید نیروهای عثمانی گرمای میانه تابستان بکنند. بایزید به جای آن موضع تهاجمی و راهپیمایی به سمت شرق در پیش گرفت. در پیشروی پیشاهنگان عثمانی هیچ اثری از سپاه تیمور که مخفیانه به سمت جنوب غربی راهپیمایی کرده و در واقع به پشت عثمانی رفته بودند نیافتند. سپاه تیمور در همان مکان که عثمانی پیشتر اشغال کرده بودند با استفاده از چادرهای رها شده و منابع آب اردو زدند. [ ۹]
wiki: نبرد آنکارا