نبرد اشکلون ( انگلیسی: Battle of Ascalon ) در تاریخ ۱۲ اوت ۱۰۹۹ و در مدت کوتاهی پس از تسخیر اورشلیم روی داد و اغلب توسط مورخین جنگ های صلیبی به عنوان آخرین اقدام و رویداد در جنگ های صلیبی اول از آن یاد می شود. این ارتش صلیبی به رهبری گدفروای بوین توانستند لشکر فاطمی را شکست دهند و امنیت و ایمنی پادشاهی اورشلیم فراهم کنند، هنوز بر سر ارقام هر دو سپاه اختلاف وجود دارد چرا که لشکر خلفای فاطمی در برخی منابع ۲۰ هزار نفر و در برخی دیگر ۵۰ هزار نفر ذکر گردیده و این در حالی است که لشکر صلیبیون رقمی حدود ۱۰ هزار نفر می باشد
این اردوکشی در پاسخ به درخواست کمک نظامی از طرف آلکسیوس یکم، امپراتور بیزانس به وقوع پیوست. اوربان، سخنرانی اش را در شورای کلرمونت به تصمیم گیری در مورد این موضوع خاص اختصاص داد و پیشنهاد محاصرهٔ جنگی شهرهای نیقیه و انطاکیه، که به تازگی اشغال شده بودند را مطرح کرد؛ اگرچه، طبق اظهارات شاهدان عینی که پس از سال ۱۱۰۰ م به نگارش درآمده است، پاپ در سخنرانی اش در کلرمونت از اورشلیم و سرزمین مقدس به عنوان هدفی فرعی یاد کرده بود
جنگ صلیبی شاهزادگان که در مقایسه از سازماندهی نظامی و جنگی بسیار بهتری برخوردار بود، در اواخر تابستان ۱۰۹۶ م آغاز گشت؛ و سپاه آنان در میانهٔ نوامبر ۱۰۹۶ تا آوریل ۱۰۹۷ م به قسطنطنیه رسید. آن ها به آناتولی یورش برده و نیقیه را در ژوئن ۱۰۹۶ و انطاکیه را در ۱۰۹۷ م تسخیر کردند. صلیبیون در ژوئن ۱۰۹۹ م به اورشلیم رسیدند و در جریان حمله ای در ۷ ژوئیهٔ ۱۰۹۹ م، شهر را به کنترل خود درآورده و مدافعان را قتل عام کردند. تلاش کوچک فاطمیان که برای بازپس گیری اورشلیم انجام گردید، توسط صلیبیون در نبرد اشکلون دفع گردید.
آن ها هم زمان با فتوحاتشان، دولت هایی لاتین و صلیبی مانند پادشاهی اورشلیم، کنت نشین طرابلس، شاهزاده نشین انطاکیه و کنت نشین ادسا را پایه ریزی کردند. این برخلاف آرزوهای مذهب شرقی امپراتوری بیزانس محسوب می گردید. آنان خواستار بازگردانی سرزمین هایی بود که مسلمانان از آنان گرفته بودند ولی اکنون بیشترشان به دست لاتین های کاتولیک افتاده بود. پس از تصرف اورشلیم بیشتر صلیبیون به خانه هایشان بازگشتند که باعث آسیب پذیری پادشاهی صلیبی در مقابل مسلمانان در طول جنگ صلیبی دوم و سوم گردید.
صلیبیون هنگامی که به حومهٔ اورشلیم رسیدند با منطقه ای خشک و بدون گیاه و خالی از منابع آب و غذا مواجه شدند. در این مکان، هیچ دورنمایی برای رسیدن نیروی امدادی وجود نداشت و حتی بیم حملهٔ قریب الوقوع حاکمان محلی فاطمی نیز می رفت. هیچ امیدی به تلاش برای محاصره کردن شهر مانند آنچه در انطاکیه روی داده بود، وجود نداشت و صلیبیون از جنگجویان، پشتیبانی، آذوقه و زمان کافی برخوردار نبودند. در مقابل، آن ها تصمیم گرفتند تا مستقیماً به شهر یورش ببرند. [ ۱] صلیبیون دارای انتخاب های محدوی بودند زیرا برطبق تخمین ها از نیروی آنان، تنها ۱۲٬۰۰۰ نفر شامل ۱۵۰۰ سواره نظام باقی مانده بود. [ ۲] گادفری و تنکرد، در شمال شهر اردوگاهی ساخته بودند، ریموند اردوگاه خود را در جنوب شهر برپا کرد. علاوه بر این، نیروهای پروانسی نیز در ۱۳ ژوئن و در نخستین حمله شرکت نکردند. این اختلافات در میان سپاه صلیبیون به وحدت عمل آنان صدمه می زد. در نخستین حمله که احتمالاً بیشتر برای گمانه زنی از میزان توان استحکامات صورت پذیرفت، صلیبیون پس از رخنه کردن به دیوار بیرونی، در نفوذ به دیوار درونی شهر ناکام ماندند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین اردوکشی در پاسخ به درخواست کمک نظامی از طرف آلکسیوس یکم، امپراتور بیزانس به وقوع پیوست. اوربان، سخنرانی اش را در شورای کلرمونت به تصمیم گیری در مورد این موضوع خاص اختصاص داد و پیشنهاد محاصرهٔ جنگی شهرهای نیقیه و انطاکیه، که به تازگی اشغال شده بودند را مطرح کرد؛ اگرچه، طبق اظهارات شاهدان عینی که پس از سال ۱۱۰۰ م به نگارش درآمده است، پاپ در سخنرانی اش در کلرمونت از اورشلیم و سرزمین مقدس به عنوان هدفی فرعی یاد کرده بود
جنگ صلیبی شاهزادگان که در مقایسه از سازماندهی نظامی و جنگی بسیار بهتری برخوردار بود، در اواخر تابستان ۱۰۹۶ م آغاز گشت؛ و سپاه آنان در میانهٔ نوامبر ۱۰۹۶ تا آوریل ۱۰۹۷ م به قسطنطنیه رسید. آن ها به آناتولی یورش برده و نیقیه را در ژوئن ۱۰۹۶ و انطاکیه را در ۱۰۹۷ م تسخیر کردند. صلیبیون در ژوئن ۱۰۹۹ م به اورشلیم رسیدند و در جریان حمله ای در ۷ ژوئیهٔ ۱۰۹۹ م، شهر را به کنترل خود درآورده و مدافعان را قتل عام کردند. تلاش کوچک فاطمیان که برای بازپس گیری اورشلیم انجام گردید، توسط صلیبیون در نبرد اشکلون دفع گردید.
آن ها هم زمان با فتوحاتشان، دولت هایی لاتین و صلیبی مانند پادشاهی اورشلیم، کنت نشین طرابلس، شاهزاده نشین انطاکیه و کنت نشین ادسا را پایه ریزی کردند. این برخلاف آرزوهای مذهب شرقی امپراتوری بیزانس محسوب می گردید. آنان خواستار بازگردانی سرزمین هایی بود که مسلمانان از آنان گرفته بودند ولی اکنون بیشترشان به دست لاتین های کاتولیک افتاده بود. پس از تصرف اورشلیم بیشتر صلیبیون به خانه هایشان بازگشتند که باعث آسیب پذیری پادشاهی صلیبی در مقابل مسلمانان در طول جنگ صلیبی دوم و سوم گردید.
صلیبیون هنگامی که به حومهٔ اورشلیم رسیدند با منطقه ای خشک و بدون گیاه و خالی از منابع آب و غذا مواجه شدند. در این مکان، هیچ دورنمایی برای رسیدن نیروی امدادی وجود نداشت و حتی بیم حملهٔ قریب الوقوع حاکمان محلی فاطمی نیز می رفت. هیچ امیدی به تلاش برای محاصره کردن شهر مانند آنچه در انطاکیه روی داده بود، وجود نداشت و صلیبیون از جنگجویان، پشتیبانی، آذوقه و زمان کافی برخوردار نبودند. در مقابل، آن ها تصمیم گرفتند تا مستقیماً به شهر یورش ببرند. [ ۱] صلیبیون دارای انتخاب های محدوی بودند زیرا برطبق تخمین ها از نیروی آنان، تنها ۱۲٬۰۰۰ نفر شامل ۱۵۰۰ سواره نظام باقی مانده بود. [ ۲] گادفری و تنکرد، در شمال شهر اردوگاهی ساخته بودند، ریموند اردوگاه خود را در جنوب شهر برپا کرد. علاوه بر این، نیروهای پروانسی نیز در ۱۳ ژوئن و در نخستین حمله شرکت نکردند. این اختلافات در میان سپاه صلیبیون به وحدت عمل آنان صدمه می زد. در نخستین حمله که احتمالاً بیشتر برای گمانه زنی از میزان توان استحکامات صورت پذیرفت، صلیبیون پس از رخنه کردن به دیوار بیرونی، در نفوذ به دیوار درونی شهر ناکام ماندند. [ ۳]
wiki: نبرد اشکلون