نبرد

کز ستایش خاک این سرباز هم درمان ما شو،
ذات تقوا را بجوی درب آسمان هستی،
ولیکن مخواه کز غلام قمر هم دگر راز مستی،
عاشق عشقی کنان بیا و مه ستین این جان ما شو،
درب دروازه نور اله ام بیا و تو بازا این راز ما شو،
شاد روان ارواحم سخن ز نبردی آید برون،
که محرم راز شود درویش این فقط خون،
ای که خواهش افسون جگر داری و ترانه،
شاه شعبان بخوان ز حلق این راز و دوردانه،
دل که ز مستی راز طالب را درب گشایش سرود،
بدان کز آشنایی عشق خود را هم درب دریا نمود،
پروا کجاست درب این حلق و گفتار گرانت،
ای که صدا را گشته بر این مهربان شجاعت،
شب و روز رفتند و گم گشته آشنایی،
تو بیا و صدا را بده درب گدایی،
ز علی سروده ها را جان به سر کن،
شقایق مال توست و تو ز خون هم جگر کن،
ولیکن تند و تیز این زبان پاش،
که تا پروا بینی بیا و تو هم ز شکیبایی گران باش،
سکوت جان را محتوای شمع راز ساز،
خدای را عز و جل درب دوای نوش و کام باز،
این همین خواستگار نماز شب شایان نبرد است،
چرخ گردان را ستایش ز نوگر درب آه و درد است،
ماه شب بگشای ز آسمان درب زمین،
کز خدای آمده بر شکرش امیر المومنین،
هم نبرد و هم ستیز شاه را درب دندان نیزه کن،
کجا می روید زندانیان ای که اهل عهد و پیمان برده کن،
قافل از عشق و مستی بر خدای ارم،
چه کسش باشد همتای وفای این کرم،
ای خدا چادرم ده ز سفر درب سرم،
کز سخن برمیاید دگر وفای جگرم،
اشک شب کن نمازم را ز تبرگ نور سلطان،
شایان این دلکم نیه درنگی درب جاده ایمان،
چای شیرین نوشان بر این عیون روزگارم،
کز خدای متعال گشته همه رفتار و کردگارم،
گاهی غم گاهی اندوه بر فرق گرانم،
شمع خود کرده همان هد هد جانم،
چشم حسد ورزد خرد را درب زندگانی،
کم مکن این عقل و جامه پاش جامش جهانی،
ای خدا هستی گر سخن می گفت درب این دهانم،
چاه آب می داد بر درنگ این خس زمانم،
مه گلی سازش بخواهد کز سخن توانا مانده رازش،
نجف علی باشد درب این همین عیون روزگارش.
تکتم کمانی

گرگ = که در گذشته و زبان پهلوی وِرگ بوده
گذاشتن = وذاشتن
گشنه = وشنه
و . . . .
بنابراین نبرد نورد بوده و با آوردن یه چمار گشتن یکی می باشد و آمال و منظور آنچه اتفاق افتاده و رخ داده است می باشد ( چرخش روزگار و نورد آن ( گشتن آن )
امروزه به نبرد پیکار / رقابت و . . . میگویند اما درست و اصل آن گشتن و چرخش است
باد روستایی را درنوردید = باد روستایی را به کلی تغییر داد.