ناپلئون بناپارت

ناپلئون در خانواده ای از تبار نجیب زادگان ایتالیایی به دنیا آمد. او از سلطنت فرانسه دلخور بود و حین خدمت در ارتش فرانسه، از انقلاب فرانسه در ۱۷۸۹ پشتیبانی کرد و تلاش کرد تا آرمان های انقلاب را به زادگاهش، کرس، گسترش دهد. او با سرکوب شورشی های سلطنت طلب، حکومت دیرکتوار را نجات داد و اعتبارش به سرعت بیشتر شد. ناپلئون در سال ۱۷۹۶ به سمت اتریشی ها و متحدان ایتالیایی آن ها لشکر کشید و پیروزی های قاطعانه ای به دست آورد و به قهرمان ملی تبدیل شد. او دو سال بعد لشکرکشی به مصر را رهبری کرد که سکوی پرتابی در کسب قدرت سیاسی او بود. به دنبال وقوع کودتایی در نوامبر ۱۷۹۹، او خود را کنسول نخست جمهوری منصوب کرد. ناپلئون در سال ۱۸۰۴، به منظور تحکیم و گسترش قدرت، به عنوان امپراتور فرانسه تاج گذاری کرد.
اختلافات با بریتانیا منجر به این شد که فرانسه تا سال ۱۸۰۵ با جنگ ائتلاف سوم مواجه شود. ناپلئون این ائتلاف را با پیروزی هایی در مبارزات اولم و نبرد استرلیتز که به انحلال امپراتوری مقدس روم انجامید، در هم شکست. در سال ۱۸۰۶ نیز ائتلاف چهارم علیه او رخ داد. ناپلئون پروس را در نبرد ینا–اورشتدت شکست داد، ارتش بزرگ را به اروپای شرقی برد و روس ها را در ژوئن ۱۸۰۷ شکست داد و ملت های شکست خوردهٔ ائتلاف چهارم را به پذیرش پیمان تیلسیت مجبور کرد. دو سال بعد، اتریشی ها در جریان جنگ ائتلاف پنجم دوباره فرانسوی ها را به مبارزه طلبیدند، اما ناپلئون پس از پیروزی در نبرد واگرام، سیطره خود را بر اروپا مستحکم کرد.