ناوگروه هواپیمابر نبرد

ناوگروه هواپیمابر نبرد ( انگلیسی: Carrier battle group ) یا به اختصار CVBG، به ناوگانی متشکل از یک ناو هواپیمابر پایگاه ( اصلی ) و چندین ناو بزرگ مشایعت کننده و همراه است که با هم یک ناوگروه را تشکیل می دهند.
نخستین گروه ضربت دریایی متشکل از چند ناو جنگی درست پیش از، و در حین جنگ جهانی دوم ایجاد شدند. نیروی دریایی امپراتوری ژاپن ( IJN ) نخستین نیروی دریایی بود که بسیاری از ناوهای حامل را در یک گروه ضربت واحد به نام کیدو بوتایی گردآوری کرد. این گروه ضربت با تأثیری ویرانگر در جریان حمله ژاپن به پرل هاربر مورد استفاده قرار گرفت. کیدو بوتای تا هنگامی که چهار ناو آن در نبرد میدوی غرق شدند، به عنوان ناوگروه نبرد اصلیِ نیروی دریایی امپراتوری ژاپن عمل می کردند. از طرفی، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا ناوهای بزرگ خود را در تشکل های جداگانه سازماندهی کرده است و هر ناو هواپیمابر، رزمناو اسکورت و ناوشکن های اختصاصی خود را دارد. این سازماندهی های تک حامل اغلب برای انجام وظایف و عملیاتی خاص انجام می شود، مثلاً نبرد دریای مرجان و نبرد میدوی. با این حال، در سال ۱۹۴۳، تعداد زیادی ناوگان و ناوگروه های سبک ایجاد شد که به تشکیلات بزرگتر از سه یا چهار ناو نیاز داشتند. این گروه ها در نهایت «ناوگروه ضربت سریع» را تشکیل دادند که به واحد عملیاتی اصلی ناوگان سوم و پنجم ایالات متحده آمریکا تبدیل شد.
با ساخت «اَبَـر ناوهای» بزرگ در دوران جنگ سرد، عمل به کارگیری هر ناو اصلی حمل کننده در یک آرایش واحد دوباره رواج یافت. در طول جنگ سرد، نقش اصلی ناوگروه هواپیمابر در صورت درگیری با شوروی، حفاظت از مسیرهای تدارکاتی اقیانوس اطلس میان ایالات متحده آمریکا و متحدانش در ناتو در اروپا بود، در حالی که وظیفهٔ نیروی دریایی شوروی قطع این خطوط دریایی بود که اساساً کاری به مراتب ساده تر محسوب می شد. از آنجا که اتحاد جماهیر شوروی هیچ ناو هواپیمابر بزرگی در اختیار نداشت، بروز نبرد یک به یک میان ناوهای هواپیمابر نامحتمل بود. با این حال، مأموریت اصلی زیردریایی های تهاجمی نیروی دریایی شوروی این بود که همه ناوگروه های نبرد متحدین را ردیابی کنند و در زمان وقوع درگیری، ناوها را غرق کنند. با درک این تهدید، «ناوگروه هواپیمابر» منابع عظیمی را برای پروژه های جنگ ضدزیردریایی خود صرف کرد.