ناوگروه ضربت

ناوگروه ضربت ( انگلیسی: Carrier strike group ) یا به اختصار CSG، نوعی ناوگروه نبرد در نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا است. [ ۱] این تشکیلات عملیاتی متشکل از تقریباً ۷۵۰۰ پرسنل، یک ناو هواپیمابر، دستکم یک رزمناو، یک اسکادران ناوشکن متشکل از دستکم دو ناوشکن یا ناوچه[ ۲] و یک ناو حمل کننده واحدهای هوایی متشکل از ۶۵ تا ۷۰ هواپیما است. یک ناوگروه ضربت همچنین در مواردی شامل زیردریایی ها، کشتی های کمکی و یک کشتی تدارکات هم هست. فرمانده گروه ضربت ناو به طور عملیاتی به فرمانده یکی از ۷ ناوگان اصلی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا گزارش می دهد که مسئولیت عملیاتی منطقه آب هایی که گروه ضربت ناو در آن فعالیت می کند را بر عهده دارد.
ناوگروه ضربت یک بخش اصلی از قابلیت برنامه ریزی شدهٔ نیروهای ایالات متحده را تشکیل می دهند. یک اَبَـر ناو هواپیمابر آنچنان توانمند است که قدرت آتش کافی برای رقابت با نیروی هوایی کل کشورهای جهان را دارد. نام ناوگروه های ضربت معمولاً از نام کشتی پایگاه آن گرفته می شود مثلاً «ناوگروه ضربتِ یواس اس انترپرایز».
ایالات متحده آمریکا تا سال ۲۰۱۷ میلادی، ۱۰ ناوگروه ضربت فعال در نیروی دریایی خود داشت. [ ۳] [ ۴]
ناوگروه ضربت در نیروی های دریایی با هر شرایطی وفق پذیر است و می تواند در آب های بسته یا در اقیانوس باز، در طول روز و شب و در هر شرایط آب و هوایی فعالیت کند. نقش اصلی ناو حمل کننده واحدهای هوایی در ناوگروه ضربت، تأمین نیروی آتش تهاجمی اولیه است، در حالی که سایر کشتی ها، نقش دفاع و پشتیبانی دارند. با این حال، این نقش ها انحصاری نیستند. کشتی های دیگر در ناوگروه ضربت گاهی عملیات تهاجمی ( مثلاً پرتاب موشک های کروز ) انجام می دهند و حمل کننده واحدهای هوایی به دفاع گروه حمله ( از طریق گشت های هوایی رزمی و اقدامات هوابرد ضد زیردریایی ) کمک می کند؛ بنابراین، از منظر فرماندهی و کنترل، ناوگروه های ضربت بر اساس نوع مأموریت سازماندهی می شوند تا بر اساس بستر و زیرساخت اولیه.